Huub
van der Lubbe van De Dijk haalde een paar jaar geleden bij
‘De Wereld Draait Door’ een verhaal
Tja,
hij had wel over een man die
Veel bezoekers van de concerten in De Amer kennen de kwaliteiten van laatbloeier Alex Roeka al. Twee jaar geleden was er een prachtig optreden, dat het afgelopen seizoen helaas geen vervolg kon krijgen. In die periode zat Alex Roeka overigens niet stil en schreef hij onder meer twee liedjes over de aanwezigheid van het virus, uiteraard zonder het woord te noemen. Je komt er wel de volgende zin tegen: ‘En ineens hoor je Mozart spelen, zoals je ‘t niet eerder hebt gehoord.’ Een geweldige manier om te omschrijven hoe omstandigheden het gevoel en de zintuigen kunnen aanscherpen.
Laat het concert van Alex Roeka in De Amer niet aan je voorbij gaan. Hij is inderdaad de beste.
Door Roelof Hoekman
Americana/Singer-songwriter
https://www.youtube.com/watch?v=NolOphFs8Ms&list=PLe-pt10-V3Eu1K-gx1XEuuKzCZJ3CdQol&index=3
Andrew is niet alleen een getalenteerde singer-songwriter, hij wordt door zijn collega's ook hoog gewaardeerd als artiest. Vaak begeleid door zijn goede vriend, bassist en oude makker Clint Lewis. Zijn prachtige verhalende songs laten een blijvende indruk achter.
Amanda Platt van de ‘Honey Cutters’: “Zijn aanwezigheid op het podium is de perfecte mix van humor en nederigheid, waardoor hij zijn publiek op zijn gemak stelt en hen met zijn songs meeneemt naar de bergen van West Virginia. Hij deelt zijn ervaringen over zijn leven, het land en de wereld waarin hij leeft. Hierin kun je een aantal universele elementen terug vinden.” No Depression Magazine: "Andrew Adkins is ongetwijfeld de belichaming van de huidige stand van rootsmuziek in West Virginia, en tevens de meest diepgaande songwriter.”
Zeven jaar was Andrew frontman van de populaire Appalachian Stompgrass-band ‘The Wild Rumpus’ op talloze festivals, concerten en in clubs. Enkele namen: ‘Merlefest’, ‘Bristol Rhythm and Roots’. Bijna alle nummers voor hun drie studioalbums heeft hij zelf geschreven. Inmiddels heeft Andrew zijn naam stevig gevestigd als soloartiest met het uitbrengen van zijn vierde soloalbum ‘Who I Am’ op Mountain Soul Records. Hij toert het komende seizoen door Europa met zijn songs en zal op verschillende podia optreden, zo ook op ons Amer podium. Dat wordt smullen van zijn prachtige songs en aanstekelijke humor.
Door Jakob Cats
‘Daar waar stof ligt, heerst rust.’ Dit is één van de ‘wiesheden’ van Bé Hegen (Assen, 1942). Bé komt al sinds jaar en dag op Tweede Paasdag naar De Amer om het Amer stof te doen trillen met zijn eerlijke muziek.
Jan de Haan kon als geen ander verwoorden wie Bé is en wat hij brengt. Ik citeer hem: “Bé Hegen is een cultheld, een blues muzikant die als purist de blues speelt zoals die door de originals op vinyl aan ons is achtergelaten. Al jong spit hij tot op het archetype, tot op de bakelieten oervormen van de blues. Hij verwordt tot een goed gedocumenteerd kenner van de blues, en dan vooral van de Chicago blues waaraan hij op het podium zijn eigen interpretatie geeft. De rode draad in zijn meer dan veertigjarige muzikale carrière is gepassioneerd muziek maken. Hij wil in die muziek steeds dichterbij de kern komen, bij de eenvoud en bij de harmonie. Ga je naar een concert van Bé dan kun je pure muziek verwachten, zonder overbodigheden, nieuwerwetsigheden of andere afleidende franje. Daarbij kun je rekenen op een middag vol interessante blueswetenswaardigheden die hij als een ware bluesprofessor op aantrekkelijke wijze weet te delen. Dit alles verpakt in zijn onnavolgbare humor met eigen Drentse ‘wiesheden’ en vermakelijke ‘dorpsproat’. “Yes, yes, yes, dat is Engels…” Zo doet Bé ieder jaar weer de grote-stads-blues wonderwel passen in een klein Drents gehuchtje.”
Door Ineke Touwen
Soms komt er een muzikant naar Amen die iets gaat brengen dat we nog niet eerder beleefden. Bai Kamara Jr. is zo’n muzikant. Ik toetste zijn naam in op Youtube en wist niet wat ik meemaakte. Kamara brengt ‘soul blues’. Eigentijds, swingende blues, geworteld in Afrikaanse ritmes en gemixt met R&B, soul, funk en jazz. Opgebouwd uit licht hypnotiserende gitaar grooves en doorspekt met sociaal bewogen teksten over maatschappelijke thema’s waarin zijn West-Afrikaanse roots doorklinken. En dan Kamara zelf: een ware gentleman, met een groot hart en een ondeugende knipoog. Ik ben verkocht.
Bai Kamara Jr. werd geboren in Sierra Leone, studeerde in Groot-Brittannië en vestigde zich meer dan een kwart eeuw geleden in België. Een levensgang die de opwindende smeltkroes van invloeden in zijn muziek verklaart. Zijn Afrikaanse wortels kleurden ook zijn onmiskenbaar warme stem. Een stem waarmee hij moeiteloos schakelt van speels en funky naar ingetogen en intiem. Hij wordt beschouwd als één van de mooiste soulstemmen van het ogenblik en schurkt aan tegen het stemgeluid van Robert Cray, Seal en Sting. Kamara werkte samen met mensen als Youssou N'Dour, Keziah Jones, Vanessa Paradis en Dani Klein (Vaya Con Dios) en treedt geregeld op als ambassadeur voor UNICEF en Amnesty International.
Er gaan verhalen dat deze innemende muzikant iedere zaal kan doen veranderen in een swingende en dansende massa… Je bent gewaarschuwd.
Door Ineke Touwen
Barak Hill is een Amerikaanse singer-songwriter en producer, opgegroeid in Kansas en Oklahoma, en nu gevestigd in Springfield, Missouri. De man is een alleskunner. Hij is muzikaal, een begenadigd verteller en hij zingt de sterren van de hemel met zijn lyrische songs. De recensies van zijn laatste album ‘This life I love’ logen er niet om. Barak deelde het podium met diverse acts en artiesten zoals ‘Big Smith’ en opname kunstenaars ‘Proto Kaw’.
Barak blinkt uit in timing, hij kan zwijgen als dit gepast is en zingt met veel gevoel, iets waar veel van zijn leeftijdsgenoten niet aan kunnen tippen. Zijn werk is persoonlijk en tegelijkertijd herkenbaar. Muzikaal weet hij een indrukwekkend niveau te bereiken. Hij is zich bewust van de impact van zijn songs en weet door timing en tempowisselingen de woorden extra te onderstrepen. De persoonlijke verhalen en zijn songs zouden in handen van anderen hun kracht verliezen. Zijn akoestische Americana-stijl past perfect bij intieme concerten waar hij de verhalen achter zijn liedjes kan vertellen en op een persoonlijker niveau contact kan maken met het publiek. De man is zelfverzekerd zonder hautain op het publiek over te komen.
De Amer is het perfecte podium voor deze artiest en we zullen genieten van een bijzonder optreden, muzikaal en intiem.
Door Jakob Cats
Eén van de oudste en meest gerenommeerde bluesbands in Nederland is Barrelhouse. Opgericht in 1974 door ex-leden van de Oscar Benton Bluesband is de samenstelling gelijk gebleven en dat mag een wonder heten. Na een 10 jarige pauze in de 80-er jaren, weer bij elkaar gekomen en sindsdien onophoudelijk bezig in zalen, cafés en op festivals te spelen. Ook het buitenland wordt niet vergeten. Memorabel was het geregistreerde concert met Albert Collins, toch een grootheid in bluesland. In 2019 brachten ze een boxset uit met maar liefst 12 cd’s van de afgelopen 45 (!) jaar.
Dit doorgewinterde gezelschap wordt gevormd door: op drums (de basis) Bob Dros, prima en steady. Op stand-up bass, bas, accordeon en mondharp, Jan Willem Sligting. Op piano en toetsen, de excellerende Han van Dam. Op gitaar de broertjes Guus en Johnny LaPorte, afwisselend geweldig solerend op Gibson en Fender. En last, but not least, op zang Tineke Schoemaker, in 2012 door de ‘Dutch Blues Foundation’ uitgeroepen tot beste blueszangeres, met haar hese stem magistraal.
Barrelhouse brengt steevast een afwisseling van blues en soul, van ingetogen tot krachtig. Met tijdens hun optredens in De Amer altijd een speciaal plekje voor het zo geliefde nummer ‘Remember Me’. In april 2020 moest hun jaarlijkse concert helaas geannuleerd worden door corona, ze zullen dan ook tot op het bot gemotiveerd zijn er komend seizoen een spetterend optreden van te maken.
Door Herman Keverling Buisman
Catherine MacLellan is één van Canada’s meest geliefde singer-songwriters. Ze heeft een prachtige stem, die doet denken aan Eliza Gilkyson, Emmylou Harris en ook een beetje aan Natahalie Merchant. Haar optredens kenmerken zich door een grote intensiteit. Wie in 2019 haar concert in De Amer bijwoonde, kan daarover meepraten.
Catherine MacLellan zit al jaren in het vak en kreeg diverse onderscheidingen, zoals in 2014 toen ze de ‘Juna Award’ (de Canadese Grammy) won. Vóór haar solocarrière speelde ze in de formatie ‘The New Drifts’. In 2006 verschenen haar eerste twee soloalbums, gevolgd door nog vier albums de afgelopen jaren. Het nieuwste album (2017) heet ‘If It’s Allright With You’. Het bevat songs van en over haar vader die op tragische wijze overleed toen zijn dochter nog een tiener was. Die vader is de beroemde zanger Gene MacLellan. Hij bracht grote hits op zijn naam, zoals ‘Snowbird’ en ‘Put Your Hand in the Hand’, dat onder andere door Elvis Presley , Anne Murray en Johnny Cash werd gecoverd. Catherine heeft jarenlang vermeden de achternaam van haar vader als handelsmerk te gebruiken. Ze wilde eerst weten wie ze zelf was. Ondertussen heeft ze op eigen kracht haar plaats verworven en is ze uit de schaduw van haar vader gestapt.
Catherine MacLellan toert in de regel samen met haar vaste gitarist en producer Chris Gauthier.
Door Roelof Hoekman
Van New Orleans tot Boedapest, van het North Carolina tot het westen van Spanje, Dallas Burrow heeft zo ongeveer overal opgetreden. De jonge Amerikaanse troubadour voelde jarenlang onrust, reisde liftend als Jack Kerouac door delen van de wereld. Ergens geland, pakte hij de gitaar uit de koffer om te spelen, voor een maaltijd of een glas bier. Intussen schreef hij nummers.
Americana kreeg in liedjes een saus van folk en klassieke country, rock‘n roll en twang gingen hand in hand. Burrow vond woorden in vreemde hotelkamers en bij mensen op de huiskamervloer. Na jaren was de jonge Amerikaan het reizen zat, het werd tijd om nuchter te worden en om de muziek op cd te zetten.
Dallas Burrow leer je kennen door zijn liedjes die het verhaal van zijn leven vertellen en ook zijn ontmoetingen met o.a. Dr. John, Bob Dylan en vele anderen. In de akoestische gitaar-ballad 'Strawberry Jam' is hij een tiener die naast zijn grootouders op het veld werkt. In 'Rodeo' is hij een jonge held op de vlucht naar New Mexico om juridische problemen thuis te voorkomen. ‘I Come and I Go’ en ‘Guitar Man’, beide met teksten geschreven door zijn vader, een muzikant en dichter.
En nu dus ook in Nederland en in De Amer. Een nieuwe ster tussen de Amer sterren.
Door Jakob Cats
Helemaal nieuw in De Amer en bij mijn weten ook de eerste Italiaanse blueszanger op ons podium: Dany Franchi. Een jongeman die je gerust één van de grootste en meest veelbelovende bluesmuzikanten van zijn generatie mag noemen.
Dany (1990) begon met gitaar en drums spelen op achtjarige leeftijd en wilde altijd al professioneel muzikant worden. Hij studeerde met hoge cijfers af aan de CPM Music School in Milaan, een van de beste muziekscholen van Italië. Hij was 21 jaar oud toen hij zijn eerste soloalbum ‘Free Feeling’ opnam, ondersteund door oude rotten uit de Italiaanse bluesscene zoals Paolo Bonfanti, Guitar Ray en Francesco Piu. In 2014 nam hij zijn album 'I Believe' op in Ohio, geproduceerd door de 'International Blues Challenge' winnaar Sean Carney. Franchi won opmerkelijke prijzen zoals de ‘Italian Talent In The World’ in 2016, uitgereikt door zijn geboortestad Genua.
Zijn Fender stratocaster en zijn talent zorgen ervoor dat Dany opvalt in de bluesscene. Hij heeft respect voor traditie maar weet hierin zijn originele en unieke geluid te vinden. De laatste vijf jaar bracht hij veelvuldig tijd in de VS door, hij laafde zich daar aan de Amerikaanse bluesbron.
Dany is een van mijn favoriete jonge bluesartiesten. Hij heeft een opwindende frisse benadering van de muziek terwijl hij het eerlijk houdt. Deze bluesheld wil je niet missen.
Door Jakob Cats
Vanuit kindertehuizen en het leven op straat belandde Schiedammer Dave Chavez op internationale podia in Engeland, BelgieĢ, Frankrijk en Suriname. Hij is een man die de blues speelt rechtstreeks vanuit het hart. Zelf zegt hij daarover: "Blues is geen act, het is mijn leven, 24 uur per dag."
Chavez brengt pure, rauwe en soulvolle rhythm & blues. Met zijn scherpe gitaarspel en donkerbruine stem groeide hij de afgelopen 30 jaren uit tot één van de populairste blues acts van Nederland. De band van Chavez (gitaar/vocals) bestaat uit Peter Offerman (bass), de Belg Steve Wouters (drums) en Matthijs Stauttener (toetsen). Samen drijven ze op gevoel, passie en liefde voor de muziek. Ze staan garant voor een swingende show vol power en energie.
De band liet flink van zich horen de afgelopen jaren. Ze waren finalist bij 'The Blues Challenge' in 2013, werden genomineerd voor de 'Best Blues Band Award' in 2015, voor de 'Best Blues Vocals Award' 2016 en waren finalist bij de ‘Blues Challenge 2019’. Ze leverden bovendien drie zeer goed ontvangen albums af: ‘Sharp like a knife’ (2013), ‘Loving Battle Ground’ (2016) en ‘Rough & Uncut (2019).
Deze Hollandse jongens bieden wat een echte Amer blues liefhebber begeert: jankende gitaren en rauwe stemmen. Ze spelen de blues zoals het gespeeld dient te worden, eerlijk en recht in het gezicht. Kortom: je wilt ze niet missen.
Door Jakob Cats
Al sinds het allereerste begin is De Amer een podium met ruimte voor veelbelovend talent. Oprichters Ab Sligter en Ineke Schepers maakten het tot een plek waar jonge Nederlandse muzikanten kunnen floreren en waar muziekliefhebbers nieuw geluid kunnen ontdekken. Geheel in die geest zijn we ontzettend blij de Dave Warmerdam Band te gaan ontvangen. Ze wonnen de ‘Dutch Blues Challenge 2019’, bereikten de halve finale van de ‘International Blues Challenge 2020’ en zijn een waarachtig bruisende bluesbelofte met een tintelende mix van blues, jazz en funk.
De Dave Warmerdam Band is een vijfkoppige Nederlandse formatie van jonge enthousiastelingen die één gemeenschappelijke passie hebben: de blues. Opgericht in 2017 zetten ze in no-time een indrukwekkende reeks festivals en optredens op hun naam. Ze blinken uit in het voelbaar maken van de onstuimige emotie die de ware blues in zich heeft. Dat doen ze zonder foefjes en maniertjes, gewoon met een dijk van een stem (Janne Timmer), sprankelend toetsenwerk (Dave Warmerdam), huilend en fluisterend gitaarspel (Sonny Ray van den Berg) en uitstekend ritmewerk (Lars Hoogland, bas en Rick van de Voort, drums). Met hun bluesy, jazzy, funky sound brengen ze kippenvel-versies van aloude blues klassiekers als ‘Proud Mary’ en ‘I’d rather go blind’, afgewisseld met eigen nummers die daar naadloos bij aansluiten.
We verwachten niets minder dan een verpletterend optreden, het speciale stempel van Ab meer dan waardig. Je kunt erbij zijn.
Door Ineke Touwen
“Dayna Kurtz hypnotiseerde ons vorig jaar met haar gouden strot in een onvergetelijk Amerconcert.” Dat stond geschreven in het programmaboekje seizoen 2015-2016. Dat waren ware woorden. Het werd die zondagmiddag in maart 2016 wederom genieten, puur genieten, van een Amerikaanse singer-songwriter van hoog niveau. Prachtige ballades gebracht op een hartverwarmende en ontroerende wijze. De zaal zat tjokvol en dat zal deze keer niet anders zijn.
Er zijn nogal wat Amergangers die, om geen kat in de zak te kopen, zich eerst eens oriënteren via de zoekmachines. Moet je bij haar zeker doen als opwarmertje. Dan kun je echt niet wachten tot die dag der dagen. En of ze nu met Robert Maché of Hannah Mae komt, als ze maar komt.
Dit voorjaar zou ze optreden bij Van Slag in Borger. Corona besliste anders. Het werd geannuleerd. En op deze plaats past een woord van veel waardering voor de uitbater van dit theater. Zoals zo velen leeft ook Dayna Kurtz van haar optredens. Annulering is gelijk de hond in de pot vinden. Terug naar de States ging niet meer, alles zat op slot. Dayna werd gevangene van ons land. Dus wat deed deze uitbater? Hij benaderde alle bezoekers met het vriendelijke verzoek niet te vragen om restitutie van hun entreegelden, maar om deze middelen in te zetten voor de kost en inwoning van Dayna bij haar Bed&Breakfast. Waarvoor hulde.
Door Hans Heringa
Een van de meest bijzondere koren uit het Noorden trad voor het eerst op in Amen op 8 november 1998. Sindsdien zijn ze niet meer weg te denken van het Amerpodium. Ze horen erbij met al hun veelkleurigheid en vooral hun ‘speciale repertoire’. Ieder jaar is het weer feest als de ruim dertig mannen van De Traan op de planken staan en uit volle borst levensliederen zingen.
Het repertoire van De Traan bestaat uit een mix van oude smartlappen en levensliederen. Maar ook uit nieuwe liedjes, en altijd gericht op de herkenning die mensen uitnodigt om mee te zingen. Het optreden wordt doorspekt met vele humoristische en hilarische acts. Tot tranen geroerd, pijn in je buik van het lachen, het is elke keer een plezier om naar te luisteren en vooral een uitnodiging om je eigen zorgen even te vergeten.
Jaarlijks zijn ze goed voor een uniek concert ondersteund door een compleet orkest en dit alles onder de bezielende leiding van Jans Polling, als geen ander weet hij de avond aan elkaar te praten. Het is telkens weer een verrassing, elk optreden is anders en de verhalen zijn nooit hetzelfde. Een ding staat vast, er wordt steevast ruimte gemaakt voor verzoeknummers en altijd is de tijd te kort om aan alle wensen te voldoen.
De Traan staat garant voor een volle zaal en een avond genieten. Kom, laat u verrassen en meeslepen.
Door Ineke Schepers
Dede groeit op in Dallas, Texas. Ze is al heel jong geïnteresseerd in muziek, neemt zangles en studeert ook gitaar en viool. Ze verhuist naar Austin, Texas, waar ze filosofie studeert aan de Universiteit van Texas. Maar de muziek blijft trekken en ze wordt professioneel muzikant met een voorliefde voor blues, gospel en soul. Dede staat in het voorprogramma’s van o.a. Clarence Gatemouth Brown, Leon Russell en Harry Belafonte. In 2007 verschijnt haar eerste album ‘Candy Moon’. In 2012 treedt ze op in De Amer! Van 2013 tot 2015 zingt en speelt zij bij Tangled Eye waarmee ze ook twee albums opneemt.
Limburger Johnny Clark is van jongs af aan door de gitaar gefascineerd. In 1994 formeert hij zijn eerste band, The Bullfrog Bluesmachine. In 2007 richt hij Johnny Clark & The Outlaws op, een trio met bassist Ray Oostenrijk en drummer Leon Toonen. In 2015 begint de samenwerking tussen Dede en Johnny Clark. Een van de resultaten van deze samenwerking is het album ‘Flowers Under The Bridge’ (2017). Stevige gitaar-riffs, gloedvolle gitaar solo’s, soulvolle zang, een strakke ritme sectie en... de viool van Dede!
Een hedendaagse cross-over van blues, rock, folk en country.
Door Roelf Rozema
Als ik Diana Jones voor het eerst hoor, grijpt haar muziek me direct. Wat een heerlijke country. Aan haar stem moet ik in eerste instantie wennen. Ik vind ‘m zo precies. Maar hoe meer ik van haar hoor, hoe beter die stem bevalt. Haar loepzuivere zang blendt uitstekend met de muziek en levert een fijne rustige combinatie op.
Diana Jones groeit op in Long Island (NY) en werd als jong kind geadopteerd. Te midden van leeftijdsgenoten valt het op dat ze dol is op Johnny Cash en Dolly Parton. Het kwartje valt als ze haar biologische grootvader ontmoet, Robert Lee Maranville. Hij is bluegrass zanger met als basis de Smoky Mountains of Eastern Tennessee. Door zijn gepassioneerde verhalen ontdekt ze haar muzikale roots. Mooi hoe het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Als ik naar haar teksten luister, hoor en voel ik de liefde voor haar afkomst. Daarnaast is ze niet bang om statements te maken. Diana wordt wel vergeleken met Emily Dickinson en Johnny Cash, wat mij betreft staat ze daar gewoon tussen in het rijtje.
Volgens de laatste berichten zal eind september 2020 haar zesde soloalbum uitkomen: ‘Song To A Refugee’. Geheel gewijd aan de verhalen van vluchtelingen. Ik ben heel benieuwd hoe dat uitpakt en wat we ervan gaan horen tijdens haar optreden in De Amer.
Door Josee Camfferman
“Je kan me herkennen aan de witte anjer in mijn reet.” Dat is wat Diederik Nomden zei tegen een vriend die hem kwam interviewen voor een streekblad. Een anjer heeft hij in De Amer niet nodig. De meeste mensen zullen Diederik herkennen als onmisbare spil van The Analogues en Her Majesty. Maar kennen mensen hem ook als soloartiest? Ik tot voor kort niet.
In december 2019 kwam ik lyrisch terug van een Her Majesty-concert in De Amer en vertelde het mijn gitaarleraar: “Goed man, zeker ook die gast die in The Analogues speelt.” “Ja”, zei mijn leraar, “Diederik Nomden, en die heeft hele mooie eigen platen gemaakt.” Heuh? Ik luister veel muziek, maar deze jongen was echt buiten mijn gehoorveld gebleven. Snel naar huis. Meteen Luisteren. En geraakt worden... Diederik weet probleemloos de melancholie en nostalgie van luisteren naar Crosby, Stills, Nash & Young of de Beatles op te roepen, met z’n eigen nummers. Vooral de soepelheid van zijn stem valt op, een stem die me direct terugvoert naar de jaren van mijn jeugd.
Diederik zei in een interview dat optreden voor een klein aantal mensen veel enger is dan voor een vol stadion. Ik ben dan ook blij dat hij het aandurft naar De Amer te komen. De intimiteit van zijn muziek verdient de stilte en de aandacht van De Amer.
Ik verheug me op een mooie ‘trip down memory lane’.
Door John van Schie
Dom Martin (29) is een in Belfast geboren singer-songwriter, geïnspireerd maar niet beperkt door de blues. In 2019 stormde hij de Britse en Europese muziekscene binnen met een even unieke gitaarstijl als stemgeluid. Zijn belangrijkste invloeden zijn Rory Gallagher, Tom Waits, John Martyn, Jimi Hendrix, Bob Dylan, Howlin’ Wolf en Muddy Waters.
Met vijf live-sessies bij BBC Radio, voorafgaand aan een eerste albumrelease, maakte Dom indruk. Zijn debuut EP ‘Easy Way Out’ kwam uit in 2018. BBC-presentator Cerys Matthews omschreef zijn werk als ‘absoluut geweldig spul’. Zijn debuutalbum 'Spain to Italy' werd in december 2019 uitgebracht en kreeg lovende kritieken. Het was een IBBA 'Pick Of The Month' die wereldwijd op ongeveer 100 stations werd uitgezonden. Meer dan 90.000 Spotify-streams tot nu toe (mei 2020).
Hier volgen enkele recensies. Fatea Records: “Een muzikant van ongebreideld talent en een toekomst die verzekerd is.” Blues in Britain Magazine: "Af en toe stuit je op een zeldzaam talent van zo'n groot genie dat je je eigenlijk afvraagt of wat je hebt gezien wel echt is. Dom Martin is zo'n talent.” En ook onderscheidingen haalde Martin al binnen: ‘Acoustic Blues Act of The Year 2020’ UK Blues Awards en ‘Best Solo / Acoustic Act’ European Blues Awards 2019.
Dat wordt smullen. En een volle bak. De Amer programmeurs kunnen alvast wel gaan bellen voor een tweede en derde optreden.
Door Jakob Cats
We zijn trots dat deze muzikale vriend van Matt Andersen naar Amen komt. De Canadees Donovan Woods was slechts één keer eerder in Nederland. In 2018 trad hij op in Utrecht (Tivoli Vredenburg), om vervolgens weer door te reizen naar Londen en Berlijn. Voor zijn komende tour hebben de programmeurs hem weten te verleiden ons te bezoeken.
Woods is een vakman. Hij is een meeslepend verhalenverteller die heldere woorden weet te combineren met precies de juiste melodie. Zo ontstaan ingetogen ‘anthems’ die hij zachtjes in je oor fluistert. Met zijn intiem geraspte stem neemt hij je mee naar kalme binnenwateren waar je aangenaam kunt drijven op zijn muziek. Een geluid dat doet denken aan Paul Simon, Ray LaMontagne en William Fitzsimmons.
Samenwerking tussen Donovan Woods en Matt Andersen resulteerde in de winter van 2016 in een gezamenlijke tour door Canada. Andersen’s album ‘Honest Man’ was toen net uit met daarop twee nummers die ze samen schreven: ‘One good song’ en ‘Quiet Company’. Ook andere artiesten weten Woods’ nummers te vinden. Zo coverde Tim McGraw het nummer ‘Portland, Maine’ en nam Charles Kelley (van Lady Antebellum) ‘Leaving Nashville’ op.
Donovan Woods is een man die je vastpakt om je niet snel los te laten. Dus: doof het licht, stil de telefoon, sluit de tap en laat je grijpen.
Door Ineke Touwen
Ik pak ‘m er nog even bij: de gesigneerde cd ‘Born in a storm’ die ik in 2015 kocht toen Douwe Bob voor het eerst in De Amer was. Ik zie een handtekening met wilde uithalen. Ik zie een zwart hartje getekend met de laatste inkt uit een leeggeschreven signeerstift. En ik zie een grenzeloze performer midden op het kleine Amerpodium, een jonge hond die flirt met het leven en alle aanwezigen om zijn vinger windt. Stoer en uitdagend. Gevoelig en zoekend. Met een, al meteen dat eerste optreden, leeftijdloze oorspronkelijkheid.
Sindsdien flikt hij het ieder jaar weer: hij prikkelt me met zijn bravoure (zijn eigen biertjes tappend achter de bar, alle vrouwen liefdevol aansprekend met ‘schat’) tot nét voor het punt dat ik denk: “Nu ga je te ver”, om zichzelf dan met een ingetogen toets binnenstebuiten te keren en me verstild achter te laten in de herkenning van het weerloze… Zelf zegt hij daarover: “Mijn mooiste liedjes schrijf ik als ik er helemaal doorheen zit. Jankend ben ik op mijn best.” Ik kan dat alleen maar beamen. Met Douwe Bob mag het leven schaamteloos ‘bejankt’ worden. Om het daarna grenzeloos te vieren. Heel tof dat hij weer een paar levensfeestjes komt geven in De Amer. En misschien neemt hij ook dit keer een muzikale vriend mee. We laten ons verrassen.
Door Ineke Touwen
De Dynamite Blues Band, winnaar van de’ Dutch Blues Challenge 2018’, staat voor een explosieve cocktail van blues, rhythm & blues, swing en rock’n’ roll: rauw, verfrissend en opwindend tegelijk! De band wordt in 2013 opgericht en komt voort uit de succesvolle bluesformatie ‘Big Blind’. In 2014 nemen Wesley van Werkhoven (zang en bluesharp), J.J. van Duijn (gitaar), Renzo van Leeuwen (bas) en Jan Aandewiel (drums) hun debuutalbum ‘Shakedown & Boogie’ op in de Amsterdamse IJland-studio. De 13 eigenzinnige nummers, met een verfrissende en gewaardeerde veelzijdigheid, oogsten lovende recensies in de relevante muziekbladen.
De band wordt gevraagd voor de populaire talkshow ‘De Wereld Draait Door’ en maakt zijn energieke livestatus, met het kenmerkende vette, rauwe bluesgeluid, helemaal waar op diverse festivals als ‘Ribs & Blues’, ‘Kwadendamme Blues’ en in België op ‘HookRock’ en het ‘Belgian Rhythm & Blues Festival’. Een nieuw hoofdstuk volgt in 2016 met het tweede studio-album ‘Kill Me With Your Love’. Nu nóg veelzijdiger klinkend, met een meer volwassen sound, zonder aan energie en speelplezier in te boeten.
Met shows op o.a. ‘Het Zwarte Cross Festival’, laat de band horen nog steeds vol bruisende energie en dynamiek te zitten. Om de band écht goed te kunnen ‘beleven’ kun je het beste een spetterend liveoptreden bijwonen; dan ervaar je de energie en het speelplezier het beste. Vergeet alleen niet je veiligheidsbril mee te nemen, want explosiegevaar ligt op de loer.
Door Jakob Cats
Erin is een veelzijdige kunstenares; ze is digitaal kunstenaar en webdesigner met een master in Creative Writing van de University of Colorado. Ze speelt geweldig piano en heeft een prachtige, warme stem die haar songs een diepte geven die je zelden hoort. Ze stond in de voorprogramma’s van de legendarische Mavis Staples, Dr. John en speelde met de Midnight Ramble Band van Levon Helm. Naast haar werk als singer-songwriter is Erin een bekroond producer, arrangeur en muziekuitgever. In Canada heeft ze inmiddels vele prijzen gewonnen voor haar werk.
‘We Can Get Over’ is de cd die Erin Costelo altijd al wilde maken. Voor deze nieuwste cd had ze een duidelijke visie en ze ging terug naar de muziek die al die tijd in haar zat. "Ik heb mijn hele leven naar soulmuziek geluisterd", zegt Costelo. Ze is zowel de zangeres, pianiste, arrangeur als producent . Met de ondersteuning van een all-star band heeft ze een prachtig album gemaakt dat tegelijkertijd tijdloos en nostalgisch is.
Na haar tour door de VS in 2019 wil ze nu de grote plas over steken om Europa te veroveren met haar songs en haar muzikale vakmanschap. Met Erin Costelo krijgen we in De Amer iets bijzonders over de vloer: "Ik wil dat mensen gaan zitten en luisteren, niet slechts één nummer tegelijk, maar het hele pakket.” Met haar luisterconcert sluit ze naadloos aan op het Amer-concept.
Door Jakob Cats
Erwin Java, een begrip in de Nederlandse blueswereld en daarbuiten. Meer dan veertig jaar professioneel gitarist. White Honey, Herman Brood Wild Romance en natuurlijk Cuby and the Blizzards (1986-2011). Het jaar na het overlijden van Harry Muskee, furore makend met King of the World. De laatste jaren toert hij met ‘The Sound of the Blues & American’ (Johan Derksen) langs nagenoeg altijd uitverkochte theaters in Nederland.
Eind 2017 bracht Erwin zijn solodebuut album uit: ‘Keepin' it Real’. Met klassiekers uit de blues-, jazz- en soulmuziek die wat bij hem teweeg hebben gebracht, in een ander jasje gestoken. Met medewerking van o.a. Tineke Schoemaker en Ralph de Jongh. In een recensie schreef ik toen: “Herkenningen en vergelijkingen komen boven bij elk nummer, maar altijd is daar de ‘Java-iaanse twist’ in het gitaarspel.”
In de bandsamenstelling van het album is slechts enkele keren live gespeeld (o.a. op het Waagplein in Groningen). Erwin was druk met King of the World en de Johan Derksen revue. Maar nu is de tijd daar! Erwin Java & Friends live. Wie de ‘Friends’ zullen zijn in De Amer? We laten ons verrassen. Erwin kan kiezen uit legio muzikanten, zangers, zangeressen die graag met hem spelen. Tegen die tijd zal er een mooie band staan, zonder twijfel. En we gaan iets zeer bijzonders beleven. Mis het niet.
Door Roelf Rozema
Na haar succesvolle ode aan Carole King duikt Esther Groenenberg opnieuw de zeventiger jaren in. In ‘Back to the garden’ zingt ze het allermooiste repertoire van onder anderen Carly Simon, Janis Ian, Carole King, Joni Mitchell en Karen Carpenter. Liedjes uit de kleurrijke seventies, waarin de singer-songwriterscene opbloeide. Esther begeleidt zichzelf op piano en wordt bijgestaan door de onvolprezen ritmesectie van ‘Her Majesty’: Bauke Bakker op drums en Dirk Schreuders op bas. Voor het gitaarwerk werd Bas Schouten gevonden. Dankzij de formidabele zangstemmen van haar driekoppige droomband krijgen ook mannelijke iconen als James Taylor en Crosby, Stills & Nash een plek op de setlist. Een must voor iedereen die de seventies ‘mijn tijd’ noemt, maar zeker ook voor de liefhebbers die daarvoor, net als Esther, te laat geboren zijn.
Esther Groenenberg bracht onder haar eigen naam drie albums uit en toerde met haar eigen liedjes langs de Nederlandse theaters. Ze scoorde een enorme YouTube-hit met haar liedje ‘Oh meisje’ en maakt deel uit van de innemende vrouwenband ‘The Bluebettes’. De afgelopen twee theaterseizoenen speelde ze met veel succes haar muziekprogramma ‘A natural woman – a tribute to Carole King’. De Meppeler Courant **** over ‘Carole King - A Natural Woman’: “Aanstekelijk hoe Esther in zowel de liedjes als de verhalen haar enthousiasme tentoonspreidt.”
Door Ria Pronk
Freddy & Francine zijn onontkoombaar. Er hangt een sidderend magnetisch veld rond dit duo. Ze zuigen je hun muziek binnen met een overtuigend intense performance. Ze spelen zonder reserve, zonder gene, ze laten zich zien, ze geven zich over. Bovenal zijn ze volledig zichzelf in een unieke twee-eenheid. Als deze twee mensen op het podium staan, ontstaat er één ziel, één geluid en één ervaring.
Freddy & Francine, buiten het podium levend als geliefden onder de namen Bianca Caruso en Lee Ferris, kennen elkaar uit de musicalwereld. Ferris speelde jaren in grote musicals, maar was daarin niet gelukkig. Hij wilde zijn eigen muziek spelen. Hij wilde zijn persoonlijke waarheid vinden in liedjes die ontstaan diep van binnenuit. In de eigengereide Caruso vond hij daarin de perfecte partner.
Samen ontwikkelden ze hun unieke geluid, een mix van soul, R&B, folk, pop en americana, voorzien van een moderne en toch ook weer tijdloze klank. Denk aan iets tussen Mandoline Orange, Lake street Dive en Birds Of Chicago. De stemmen van Ferris en Caruso lijken voor elkaar gemaakt. Het zijn twee vocale soulmates of zoals het tijdschrift ‘No depression’ schrijft: “Their vocals blending like milk and honey. The kind of perfect harmonies that send a gripping shiver down your backbone.”
Dus reserveer die plek en laat je heerlijk opladen door deze gloedvolle, energieke performers met hun prachtige stemmen.
Door Ineke Touwen
Een must voor liefhebbers van de elektrische blues: Gregor Hilden, internationaal bekend om zijn soulvolle en virtuoze gitaarspel op zijn gouden Les Paul Goldtop uit 1968, strooit jazz- en bluesklanken in het krachtige geluid van Richie Arndt. Hierbij ondersteund door Sascha Oeing (bas) en Peter Weissbarth (drums).
De twee gitaarhelden Hilden & Arndt brengen werkelijk prachtig klinkende nummers. Eigen nummers, maar ook songs van helden die hen geïnspireerd hebben. Ik noem Peter Green, Buddy Guy, Herman Brood, Jimmy Hendrix en the Allman Brothers Band. Hun laatste cd hebben ze in jaren zeventig stijl met vintage instrumenten en apparatuur gemaakt en heeft de warme klank uit die tijd. Wat dacht u van pareltjes als ‘Oh Well’ van Fleetwood Mac, in een eigen bewerking, waarbij de mannen fantastisch gitaarspel laten horen. Om je vingers bij af te likken. Of het minder bekende ‘Here my train a coming’ van Jimi Hendrix.
Voor wie Richie Arndt nog niet kent, hij is een bekroond man. Onze oosterburen hebben hem al de nodige veren in de … gestoken. Hij won de ‘Blues In Germany Award 2015’ (Best Contemporary Artist), de ‘German Blues Award 2016’ (Best Album voor ‘Mississippi’) en de ‘German Blues Award 2018’ (Best Voice / Male).
Vanaf 2020 brengen Hilden & Arndt hun muziek naar de Europese podia. Natuurlijk wilden ze een optreden in De Amer niet missen. Lucky us, wij mogen erbij zijn.
Door Jakob Cats
Grammy Awards 2018. Guy Davis sleept een nominatie in de wacht met het album ‘Sonny & Brownie's Last Train’. Deze ode aan het befaamde bluesduo Sonny Terry en Brownie McGhee maakt hij met Fabrizio Poggi (mondharmonica). Indruk maakt hij al veel langer op het bluesminnende publiek en de kenners, wat resulteerde in nominaties voor de ‘Blues Music Awards’ in de VS.
Guy (geboren 1952) is een veelzijdig artiest: zanger, gitarist en banjospeler. Hoewel Davis is geboren en getogen in New York, maakt hij geen grotestadsblues. Mede door de invloed van zijn grootouders uit het zuiden van de Verenigde Staten leunt hij meer op de akoestische, voetstampende blues. Verwacht een kenmerkende finger-picking stijl, ondersteund door een warm blues-geluid.
Davis bracht meer dan tien albums uit in de VS en werkte onder meer samen met blueslegendes als Dr. John, Bonnie Raitt, Taj Mahal, Pete Seeger en de The Blind Boys of Alabama. Guy is een ware ambassadeur van de Blues. Toch bewijst hij met zijn veertien albums dat hij veel meer is dan alleen een bluesman. Zo vermengt hij moeiteloos invloeden van country, americana en Europese singer-songwriters in zijn muziek.
Guy toert nog constant de wereld over, met optredens waarin hij alles verweeft wat hem zo geliefd maakt als vertolker van de akoestische blues. Dit gemixt met fraaie eigen nummers en tot een geheel versmolten met sprankelende humor, verfijnde commentaren en pittige korte verhalen.
Door Roelf Rozema
Hans Theessink is een oude bekende op het Amer podium, hij komt hier al ongeveer 20 jaar. Hij staat te boek als een van de meest prominente exponenten van de hedendaagse country-blues en behoort ongetwijfeld tot de absolute wereldtop.
Hans Theessink is in Enschede geboren (5 april 1948) en woont al vele jaren in Wenen. Midden jaren ’60 had het bluesvirus hem serieus te pakken. Verantwoordelijk daarvoor waren vooral Big Bill Broonzy, Brownie McGhee en Leadbelly. Als ‘travelling troubadour’ is Hans al ruim 50 jaar ‘on the road’. Het aantal optredens moet inmiddels de 8000 zijn gepasseerd. Sinds 1970 bracht hij 30 bekroonde albums uit. Zijn subtiele gitaar- en harmonicaspel en zijn lage, warme stem vormen zijn handelsmerk. Hans is een fantastische songwriter en zijn kwaliteiten als entertainer zijn onbetwist. Hij speelde op alle grote blues- en folkfestivals in de wereld.
Bo Diddley noemde Hans ‘one helluva guitar player’ en de Amerikaanse blues-pers beschreef Hans als ‘an international blues treasure’. In 2009 werd Hans Theessink als enige Europeaan genomineerd voor een Blues Award in Memphis. In 2018 werd Hans toegelaten tot de ‘Dutch Blues Hall Of Fame’, meer dan terecht natuurlijk voor een volstrekt unieke en bevlogen bluesmuzikant.
Met deze staat van dienst zijn er verder geen woorden meer nodig, het Amer publiek staat voor hem in de rij.
Door Jakob Cats
Op veler verzoek keert Henk de Kat, twee keer uitgeroepen tot ‘Beste blues accordeonist van Europa’, terug in De Amer. Met een band waarvan Hans de Vries (altijd enthousiaste geweldenaar op mondharmonica, wasbord, voodoo-stick en triangel) en Jeroen Elfferich (jazzdrummer, met subtiel verschuivende ritmes) nog altijd deel uitmaken. Zeven keer eerder stonden zij op ons podium in Amen (met Les Chats Cadiens), en steevast was de uitverkochte zaal laaiend enthousiast. Vierde man nu is Ferdinand Bakker, oud-leider van cultband ‘Alquin’ en destijds door muziekblad Oor uitgeroepen tot ‘Beste gitarist van Nederland’. Behalve op dat instrument (akoestisch) speelt hij ook de fiddle.
De Kat & Friends brengen een met lof ontvangen nieuw theaterconcert-programma, waarin ze als rode draad met eigen Engels- en Franstalige songs en anekdotische toelichtingen de vier eeuwen oude ontstaansgeschiedenis schetsen van de ‘vrolijke tak van de blues’: cajun en zydeco, eclectische roots- en bluesmuziek uit de binnenlanden van Louisiana, ten westen van New Orleans. Natuurlijk komt hun grote voorbeeld Clifton Chenier voorbij, de ‘BB King op accordeon’. Net als hij deed op zijn vroegste platen, speelt ook De Kat in elk nummer de baspartijen op dat instrument. Geniet verder als extraatjes van een variatie aan swingende Texmex, ontroerende blues ballads en tenslotte van een opmerkelijke hommage aan een mysterieuze Zuid-Afrikaanse jive-accordeonist.
Door Ria Pronk en Henk de Kat
Boris McCutcheon, inmiddels een graag geziene gast in De Amer, en Bard Edrington V begonnen in de winter van 2017 met ‘Workin’ and Dreamin’ terwijl ze fruitbomen aan het snoeien waren. Muziek was het constante gesprek op het ritme van harkende zagen en de knippende scharen in de appelboomgaarden bij het Chimayo heiligdom.
Beide artiesten hadden een solocarrière en werkten aan hun eigen albums. Bard nam ’Espadín’ op en Boris had zojuist ‘I’m Here Let Me In’ uitgebracht. Al pratend over muziek onder de droge woestijnzon, op de grond of op een ladder in een boomkruin, begon een album te verschijnen. Februari 2019, in drie kolossale dagen werd het nieuwe materiaal van HOTH Brothers opgenomen. De wilde, losse percussie van Greg Williams en contrabas en zang van Sarah Ferrell brachten een niveau dat voor het duo alleen onbereikbaar was geweest.
Bard en Boris wilden echte folkmuziek maken en dat zo minimalistisch mogelijk. Het is aards en ingetogen geworden. Inspiratie werd gehaald uit oude bergmuziek, de Harry Smith Anthology, elkaars gevoel en creativiteit en de historische roman van Hampton Sides over Kit Carson ‘Blood and Thunder’. Het optreden van Boris en Bard bevat politiek geladen materiaal. Van het gospel gebaseerde ‘Trees of Heaven’ tot de schaamteloze oproep om je hooivork te scherpen en Trump te verjagen. Muzikaal en tekstueel, het klopt allemaal, dit wordt genieten.
Door Jakob Cats
Jan Henk de Groot, gelauwerd artiest, komt naar De Amer. In april ontving hij de Dagblad van het Noorden Streektaalprijs voor het album ‘De wolf is trug’, evenals zes jaar geleden voor ‘Weerom’.
‘De Wolf is trug’ trok niet alleen de aandacht in het Noorden, maar ook landelijk. Frits Spits: “Dit album is ongelofelijk goed en moet in elke uithoek van Nederland worden gehoord.” En het blad Musicmaker: “De Groot bewijst met ieder lied dat streektaal een verrijking is voor de Nederlandse muziek.”
Jan Henk de Groot is al jaren een vaste waarde in de streektaalscene met liedjes als ‘Mamme van Michel’, ‘Vuurtje kieken’ en ‘Dubbelcassettedeck’. Ook timmerde hij samen met Alex Vissering en Edwin Jongedijk als De Troebadoers stevig aan de weg. Met hen was hij het afgelopen jaar nog op het Amerpodium te vinden.
Zijn komende optreden krijgt Jan Henk gezelschap van Harmen Ridderbos en Heta Salkolathi van Town of Saints. Ook geen onbekenden in De Amer. Harmen zat bij de productie van ‘De wolf is trug’ achter de knoppen. Violiste Heta speelde mee op het album. Een album dat, zoals genoemd, hoge ogen gooide. Gert Jan Gjaltema noemde het zelfs ‘magistraal’, met als klapper het ‘machtige epos’ ‘Spiekerboor’; over crossroads, de duvel, passie en muzikale bestemming. Dat kan niet anders dan heel goed gaan klinken in Amen.
Door Roelof Hekman
Americana/Singer-songwriters
Jason Erie: https://www.youtube.com/watch?v=VT7Fbd3LOJg
John Dennis: https://www.youtube.com/watch?v=_VCpe9_DxHA
Met Jason Erie en John Dennis komt waarachtige muziek naar Amen. Deze twee Nashville vrienden kennen de donkere kanten van het bestaan. Ze zijn niet bang hun eigen littekens en de littekens van de maatschappij te tonen en deze diep voelbaar te maken in hun songs. Beide doen dat op hun eigen wijze, beide zijn daarin volkomen authentiek en beide zullen dat in De Amer laten horen.
Jason Erie groeide op in New Jersey. Vanaf zijn derde zong hij al folksongs met zijn vader. Na de scheiding van zijn ouders raakte zijn moeder alcoholverslaafd en kreeg zijn vader een depressie. Dat was het moment waarop Erie zijn eigen liedjes begon te schrijven. Hij werd leadzanger van een band, maar vond uiteindelijk zijn eigen stem toen hij in 2016 naar Nashville verhuisde. John Dennis zegt hierover: “Jason brings hyper-sensory storytelling with raw, hard-hitting images and a white-knuckle worldview.”
John Dennis werd geboren in Illinois. In de 28 jaren die zijn leven tot op heden telt, kende hij veel pijn en persoonlijke worstelingen. Dennis besloot op zoek te gaan naar de schoonheid in de tragedie en die naar boven te halen. En dat lukt hem buitengewoon. Met prikkelende teksten en creatief muziekwerk vindt hij een diepte onder de tragiek die heel persoonlijk en tegelijkertijd volmaakt universeel is.
Deze twee ‘wounded healers’ zullen De Amer beroeren, zoveel is zeker. Je kunt erbij zijn.
Door Ineke Touwen
Jason who? Dat Ringenberg deed bij mij in eerste instantie geen belletje rinkelen. Google bracht me naar een Ringenberg die autobussen verhuurde, maar dat leek me in De Amer onwaarschijnlijk. Maar laat die achternaam achterwege en we komen op wel zeer bekend terrein: Jason and the Scorchers. Dus die Jason, de frontman van die band. Een band die muziek maakte, volgens de Jason van 1983, dat klonk als een kerkdienst, maar dan ‘a lot dirtier’. Eenmaal op toneel viel alle schuchterheid van de heren af, ze maakten ongekende kick ass rock-‘n-roll en zeer energieke countrypunk. Met zo’n drummer die zich volledig wijdde aan het vernielen van zijn drums.
Rond de eeuwwisseling leek Ringenberg het rustiger aan te gaan doen. Hij bracht een paar solo-albums uit, maakte als ‘Farmer Jason’ liedjes voor kinderen en werkte op zijn boerderij. Tot hij in 2017 werd gevraagd als ‘artist-in-residence’ in Sequoia National Park. Daar in de wildernis vond Ringenberg het heilige vuur terug met als resultaat een heuse comebackplaat: ‘Stand Tall’. “De songs spetteren de speakers uit. Ringenberg smeedt punk en country opnieuw samen in stoere pubsongs, met als resultaat frisse en soms uitermate grappige countrypunk”, hoorde de Volkskrant. Een mening die werd gedeeld door Written in Music: “Jason Ringenberger is helemaal terug.”
Jason Ringenberg, onvermoeibare singer-songwriter, trotse farmer (Illinois, USA) en opgewekte zestiger.
Door Hans Heringa
Multi-instrumentalist/zanger/producer/componist JB Meijers heeft een lange staat van dienst. Hij maakte deel uit van De Dijk en de band van Acda en de Munnik en produceerde hun albums. Alsmede albums van o.a. Tröckener Kecks, Frank Boeijen, Daryll-Ann, Clarice van Houten. En JB is natuurlijk bekend van The Common Linnets. Hij schreef samen met Ilse De Lange de meeste songs voor de Linnets en produceerde de albums. JB Meijers toert ook regelmatig met Peter Maffay en hij maakt deel uit van de Amerikaanse alternatieve rockband Mercury Rev. Vorig jaar maakte hij met Barry Hay, de duo-plaat “For You Baby”. Veel dus. En daar is zijn solo-project Deltaboy nog eens bijgekomen, waarmee hij sinds vorig jaar in de Nederlandse theaters staat.
In zijn voorstelling Deltaboy neemt hij zijn publiek mee in een reis door zijn jeugd tot aan nu, van het weidse landschap van de Zeeuws-Vlaanderen Delta tot aan de Mississippi Delta. Zijn levensverhaal is de rode draad die door zijn voorstelling loopt. Frank Lammers regisseerde de voorstelling, maar JB staat alleen op het toneel, omringt door vele instrumenten. Speelt en zingt de blues, maar niet alleen blues. Serieuze en grappige verhalen leiden de liedjes in. Waarheid en fantasie lopen door elkaar heen. De liedjes zijn zelfgeschreven en covers.
Laat u door JB Meijers meenemen op een muzikale reis!
Door Roelf Rozema
Op jonge leeftijd mengde Jesse Dayton zich in de outlaw countrywereld van Johny Cash, Willy Nelson en Waylon Jennings. Maar hij deed de dingen wel op zijn eigen manier, waardoor ook punkrockers en fans van alternatieve rock en folk zich thuis voelden bij de man uit Beaumont (Texas). Moeiteloos schakelt Dayton van rock’n roll, naar country en terug naar rockabilly via de gospel.
Zijn muziekcarrière en met name het internationale toeren stond een paar jaar op een laag pitje omdat hij actief was als acteur en scriptschrijver. En het moet gezegd hij heeft ook echt een goeie kop voor een cowboyfilm. Op entertainment gebied kunnen we dus ook wat verwachten van Dayton.
Twijfel je nog of je je voor Jesse Dayton gaat inschrijven, luister dan naar het prachtige ‘Mrs. Victoria (A Beautiful Thing)’. Hierin vertelt Dayton het verhaal over de oude dame die een deel van zijn opvoeding voor haar rekening heeft genomen. Zij leerde hem cajunfood maken en luisterde met hem naar de blues. Dayton bedient zich echter ook graag van protestsongs en steekt niet onder stoelen of banken hoe hij tegen de huidige Amerikaanse president aankijkt. Deze zal ook zeker een sneer krijgen. Zagen we Dayton eerder met band, in Amen komt hij waarschijnlijk voor een solo-optreden.
Door Ria Pronk
Jim White (1957, California VS) is een gerespecteerde naam in de hedendaagse alternatieve country- en rootsmuziekscene. Hij werd eind jaren ’90 ontdekt door David Byrne, zanger van de legendarische Talking Heads. White werkte daarvoor reeds samen met ronkende namen als Joe Henry, Bill Frisell, Morcheeba, Aimee Mann en vele anderen. Zijn songs zijn verhalend en handelen vaak over de onderbuik van het zuiden van de VS. Het is dan ook geen toeval dat Jim White schitterde in de BBC-documentaire ‘Searching for the Wrong-Eyed Jesus’, over muzikanten die geïnspireerd worden door de cultuur van het zuiden van de VS.
“I always look like I’m going to the dentist when I’m on stage”, vond Jim White een aantal jaren geleden. En daar wilde hij wel vanaf. Toen hij voor het eerst het enorme plezier van The Packway Handle Band zag tijdens hun optreden, dacht hij: “Dit is precies wat ik ook wil.” Nog dezelfde avond zocht hij toenadering tot het bluegrass gezelschap. De plezierige samenwerking resulteerde in een gezamenlijk optreden en na enige tijd werd er zelfs een volledig album opgenomen. De spiritueel getinte ‘southern gothic folk’ van White en de opgewekte, dikwijls luchtige en vooral makkelijk in het gehoor liggende bluegrass bleken wonderwel goed bij elkaar te passen.
Deze bijzondere muzikant is bereid gevonden ook het publiek van De Amer te verrassen met een prachtig optreden. Om niet missen.
Door Jakob Cats
Voor liefhebbers van ambachtelijke muzieksmederij op de grens van folk en blues hebben we iets bijzonders in petto. Een concert met maar liefst twee singer-songwriters die werken vanuit grote eerbied voor de rijpe traditie en die dit weten te vertalen naar gloeiend nieuw geluid: John Blek en Dries Bongaerts.
De Ierse John Blek neemt het leeuwendeel (twee sets) van het concert voor zijn rekening. Met zijn bloedmooie zang, breekbare liedjes, uitstekend fingerpicking gitaarspel en poëtische teksten lijkt hij op de rand te staan van een grote doorbraak. In 2018 genomineerd voor de beste song op de ‘International Folk Music Awards’, volgde in 2019 het bloedmooie album ‘Thistle & Thorn’. Hierover schreef OOR: "Blek betovert je vanaf de eerste minuut met de meest wonderschone liedjes, gezongen met een zuivere, vriendelijke en verleidelijke stem. Hij treft je met iedere noot en met ieder ontroerend akkoordenschema." Begin 2020 kwam vervolgens zijn vijfde album uit (‘The Embers’) waarmee hij zijn grote kwaliteit definitief bevestigde.
Voorafgaand aan Blek zal de Belgische Dries Bongaerts De Amer opwarmen met een set vol rauwe nummers van droeve schoonheid. Met gitaar, mondharmonica en een niet te vermijden stem zal hij donkere indiefolk brengen in de traditie van Bob Dylan, Will Oldham en Ry Cooder.
Blek en Bongaerts beloven een ontdekking in het kwadraat te zijn die nog lang zal nagloeien.
Door Ineke Touwen
Een oude bekende weer terug op het Amer podium. Eens wielrenner in wording, nieuweling, met de lippenstift van de ronde miss nog op de wangen, plotseling is hij definitief verloren aan de muziek. “Talent is niet genoeg”, blikt JW Roy terug. “Je moet het echt héél erg graag willen en altijd maar doorzetten. Ik wilde echt zo ver gaan dat ik van muziek maken zou kunnen leven.”
Ruim twintig jaar is hij nu al professioneel muzikant. Begonnen met schrijven en zingen in het Engels zoals op zijn debuutplaat ‘Round Here’ uit 1997, vervolgens liedjes in het Nederlands en zelfs in Brabants dialect. Het Parool: “De man heeft nog nooit zo goed geklonken. Americana in het Brabants, dat dat kan weet je zodra Roy na een eerste couplet dat tweestemmige refrein inzet. Muzikaal zijn zijn liedjes nog van eenzelfde ruwhouten schoonheid, en Roy’s poëtisch directe Nederlands geeft je nou niet eens het akelige gevoel dat je naar kleinkunst zit te luisteren. Jan Willem vertelt je gewoon van zijn oude dorp, zijn gerafelde hart en zijn zuidelijke ziel. Gewoon betoverend mooi.”
In De Amer zal Roy optreden samen met zijn vriend Ruud van den Boogaard en brengt hij een ode aan de Nederlandstalige albums die 15 en 10 jaar geleden uitkwamen. Intiem en oprecht. Over bijzondere plaatsen, op bijzondere plekken. Dit wil je niet missen.
Door Jakob Cats
De goede man doet zo’n 170 tot 200 concerten per jaar! Hij is inmiddels royaal de vijftig gepasseerd en dan kom je op een leeftijd dat je de kansen moet grijpen in het leven voordat ze je ontglippen. ”Mijn vrouw Annie is een geweldige zangeres. We toeren samen en voor ons is dat gewoon het leven geworden. Een geweldig leven, dat mag je best weten”, zei hij een paar jaren geleden. En dat geloof je als je hun concertlijst ziet.
De
goede man is Kieran Goss, afkomstig van de westkust van Ierland.
Product van een muzikaal gezin met een brede muzikale smaak, inclusief
gevoel voor de Ierse tradities. Hij wordt gezien als
één van Ierlands toonaangevende
singer-songwriters. In het begin vooral songwriter van
Kieran Goss, in zijn eerdere jaren vooral schrijver en schepper van mooie songs, zijn creatieve fase, nu vooral ‘singer’ en levensgenieter.
Door Hans Heringa
Ik denk dat er weinig mensen zijn, die niet van deze band hebben gehoord. Vele optredens in kroegen, zalen en op festivals, van Nederland tot Tsjechië. De eerste presentatie mocht ik persoonlijk meemaken en was in ‘onze’ Amer in 2013. De band bleef een goede band houden met De Amer en kwam ieder jaar, de laatste jaren zelfs met twee optredens op één dag.
De optredens van deze band mag je altijd verrassend noemen: geen show is hetzelfde, improvisatie is er altijd. Ik heb de band al 19 keer meegemaakt en kan dit bevestigen. Vol enthousiasme wordt een mix van blues, rock en New Orleans gespeeld.
Man van het eerste uur is Ruud Weber, die de zang en de bas voor zijn rekening neemt. Tevens man vanaf het begin is Govert van der Kolm, die de Hammond en andere keys ter hand neemt, met altijd strapatsen achter en op zijn orgel. Nieuwe gitarist (opvolger van Erwin Java) is de nog jonge Belg Stef Delbaere, die excelleert op gitaar. Verheug je maar op ‘Life After You’, een nummer dat iedereen die een naaste heeft verloren emotioneert. Tenslotte nog een nieuweling: Marlon Pichel, opvolger van Fokke de Jong. Drumt met veel verve en zingt ook nog een nummer. Hij trad eens op in het tv-programma The Voice…
Deze enthousiaste muzikanten staan garant voor een prachtige middag of avond. Laat u verrassen.
Door Herman Keverling Buisman
Nietsvermoedend luisterde ik op een milde novembermiddag naar de radio. Nippend aan mijn thee werd ik genadeloos van de sokken geblazen door een zangeres die een zelf gecomponeerde ode bracht aan Chopin en Radiohead (!). Het was LAVALU. Ze klonk rauw, zacht, scherp, geladen en trilde zo mijn lichaam binnen. Ik kon alleen maar denken: “Deze dame wil ik in De Amer horen…” Ik schreef haar naam op het Amer wensbord en jawel: de programmeurs wisten het te regelen.
LAVALU (1979) is geboren in Cleveland (USA). Ze is autodidact in componeren en arrangeren. Ze componeerde o.a. de muziek voor theaterspektakel ‘Het Pauperparadijs’, waarmee ze (na twee uitverkochte seizoenen op locatie) vijf weken in Carré speelde. Naast grote podia bezoekt deze pianiste annex zangeres net zo lief kleine huiskamers. Elke plek waar een piano staat, komt ze bruut betoveren met haar eerlijke muziek. Altijd op zoek naar intimiteit en kwetsbaarheid. Nooit gehinderd door grenzen van genres of publiek. Zelf zegt ze hierover: “Vanaf het moment dat ik besloot van mijzelf te zijn, is alles een avontuur. Wat doet het ertoe in welk hokje mijn muziek past? Ik wil weten of je geraakt wordt door mijn muziek. Geïnspireerd. Vertwijfeld. Daar wil ik antwoord op. Dan gaat het niet meer om genre maar om bezieling.”
De Amer-piano hunkert naar de toets van LAVALU. Ik hunker schaamteloos mee.
Door Ineke Touwen
Lenny Kuhr (Eindhoven, 22 februari 1950) is een Nederlandse singer-songwriter, kleinkunstenaar en tekstdichter. Ze is al vaker in De Amer geweest en is daar inmiddels een graag gehoorde en gewaardeerde gaste. Ze zit al vanaf 1967 in het vak en heeft sindsdien haar sporen en menige prijs verdiend. Lenny won o.a. de Zilveren Harp, een Edison en de Nederlandse oeuvre prijs voor kleinkunst en cabaret. In 2017 won ze de Buma Awards.
Sinds haar winnende lied ‘De Troubadour’ tijdens het Eurovisie songfestival in 1969 heeft Lenny meer dan 30 albums uitgebracht. Dat ze haar talent ruim gebruikt, wordt bewezen door haar uitvoeringen van de fado maar ook met liederen van Schubert. Poëzie speelt een belangrijke rol in Lenny's leven. De laatste jaren is ze een aantal malen gevraagd gedichten op muziek te zetten. Zo maakte ze liedjes op teksten van Lorca, Engelman en Neeltje Maria Min. Haar stem heeft nog niets aan glans en kracht ingeboet. Met haar voortdurende passie voor het lied en de liedkunst blijft ze zingen zolang het haar is gegeven en blijft ze op deze wijze haar verhaal vertellen.
Afgelopen voorjaar bood Lenny troost en bemoediging door één keer per week te zingen voor bewoners en personeel van verzorgingshuizen in Eindhoven. De theaters waren dicht, maar Kuhr en de kunst waren niet te stoppen…
Door Jakob Cats
Leoni Jansen mag je met een gerust hart een vakvrouw van grote klasse noemen met een grote staat van dienst en een uitgebreid repertoire. Niet voor niets trekt ze in De Amer altijd volle zalen en meestal zorgt ze voor verrassingen. Regelmatig samen met andere gasten. Ze omringt zich vaak met jong talent waar ze een fijne neus voor heeft.
Afgelopen seizoen kregen we een voorproefje van de theatertour met eigen liedjes en verhalen van Leoni. Het was een bijzonder optreden. Subtiel en kwetsbaar zong ze het lied ‘Klaverveld’ en even werd het stil in de zaal… Veelzeggend en mooi. Ze is een graag geziene artiest met een veelkleurig repertoire dat niet onder één noemer te vangen is. Leoni zal dit jaar vooral nummers van Harry Belafonte vertolken. Hij was een beroemde Amerikaanse zanger, acteur en vooral ook strijder voor burgerrechten. Bekend van zijn hit Banana Boat Song waarmee de Calypso muziek onder de aandacht kwam van een breed publiek. Leoni zal daar op de haar ongeëvenaarde manier een nieuwe lading en betekenis aan weten te geven.
Superlatieven genoeg voor Leoni. We zijn trots dat zij met zoveel plezier al jaren in de Amer komt en telkens opnieuw geïnspireerd is om haar gaven met ons te delen. Want naast haar zangtalent weet ze ook met haar verhalen en haar persoonlijkheid mensen te raken. We verwelkomen haar graag weer op het Amerpodium.
Door Ineke Schepers
“Daar heb je weer een man met een gitaar”, dacht ik toen ik hem voor het eerst zag. Maar daar kwam ik snel van terug, want wat Lloyd Spiegel doet is fantastisch. Fantastisch om te beluisteren en fantastisch om naar te kijken. Naast zijn bijzondere manier van fingerpicking en het gebruik van de klankkast van zijn instrument bedient hij zich van een foot stomp box om het geheel ritmisch kracht bij te zetten en dan hebben we het nog niet gehad over zijn, bij tijd en wijle, hilarische teksten ‘If I Killed You When I Met You, I’d Been Out of Jail By Now’.
Lloyd Spiegel begon met gitaarspelen toen hij vier jaar was. Hij stond op tienjarige leeftijd voor het eerst op de bühne en toerde op zijn zestiende door de States. Hij ontwikkelde zich tot een briljant akoestisch gitarist en speelde met artiesten als Brownie McGhee, Billy Thorpe en Jimmy Barnes. De muziek van Spiegel kun je plaatsen in de grensgebieden van de blues, folk en rootsrock. In 2019 verscheen Lloyd zijn tiende album ‘Cut And Run’, het laatste deel van een onverwachte trilogie over persoonlijke verlossing. Van zichzelf zegt hij dat zijn muziek de wereld niet zal veranderen, maar het leven wel net iets draaglijker maakt.
Lloyd Spiegel is een songwriter, een sociaal werker en iemand die zoekt naar de waarheid.
Door Ria Pronk
Wie weet, misschien was u ook wel op dat Blue Highways festival in Utrecht, 2008. Malcolm trad daar op. Malcolm is een singer-songwriter, zoals er meerdere zijn, maar dat laatste geldt zeker niet voor zijn presentatie. Hij zingt, klaagt en vertelt een soort roots muziek dat hij folk noemt, omdat het ‘the fewest number of syllables’ kent. Kenners van de blues roemen zijn gruizige stemgeluid, een mix van Tom Waits en John Price.
Als je hem een eerste keer ziet, vraag je je bezorgd af of deze man wel het eind van de dag haalt. Hij voldoet perfect aan het beeld van de ‘hobo’, zo’n verweerd type, schijnbaar opererend aan de zelfkant van de samenleving. Zo eentje die gered moet worden door een begripvolle vrouw. Zoals Iris DeMent bijvoorbeeld. Maar hij is alleen maar op cd met haar samen. Hetzelfde geldt voor zijn dobrospeler Jared Tyler. Beide komen niet mee naar De Amer. Dat geeft niet, de grommende Malcolm alleen is al een trekker.
Malcolm gaat zoveel dieper dan de gemiddelde singer-songwriter dat je haast gaat denken dat hij het allemaal niet meer trekt, al die armoede en onrechtvaardigheid. Malcolm groeide op in de Mountains van North Carolina en staat inmiddels aan de top van de Amerikaanse Americana scene. Met een stem die het gevolg is van duizenden sigaretten, de nodige flessen whiskey en talloze tegenslagen.
Door Hans Heringa
Zichzelf in slaap neuriënd droomde Marlijn Weerdenbrug als klein meisje van een carrière als zangeres; optreden in theater Carré, applaudisserend publiek en vooral dat gelukzalige gevoel van doen waar je hart ligt. Na het conservatorium kreeg ze de kans om stage te lopen bij Herman van Veen en zag ze waar het écht om ging en wat ze, vond ze, nog niet kon. Een persoonlijk verhaal vertellen, om mensen mee te raken. Ze besloot naar de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunstacademie te gaan om deze kunst onder de knie te krijgen. Hoewel ze daar veel leerde over de kunst van het verhalen vertellen, raakte de muziek op de achtergrond. Jarenlang richtte ze zich vooral op acteer- en presentatiewerk.
Na verloop van tijd begon het te kriebelen en kwamen haar dromen over een zangcarrière terug. De ziekte van haar vader en de geboorte van haar zoon wakkerden de wens om haar eigen verhaal te vertellen nog meer aan. Marlijn besloot de sprong te wagen en ging in gesprek met een aantal van haar muzikale helden waaronder Daniël Lohues, Izaline Calister, Bertolf, Herman van Veen en Paul de Munnik. Deze ontmoetingen leidden tot nieuwe nummers gebaseerd op haar eigen verhaal.
In De Amer zal ze haar openhartige verhaal en haar lenige stem bij elkaar laten komen en, samen met pianist Patrick Hèrrikhuyzen, een gloedvol concert vullen met heerlijke luisterliedjes.
Door Ineke Touwen
Matt vormt dit keer een duo. Met wie is nog een volkomen verrassing. Met dit gegeven zullen we het moeten doen bij deze introductie van Matt Harlan. Matt is brenger van een intiem soort Americana, type ballad vertolker. Wil je een mooi dagdeel intieme melancholie in De Amer, dan is Matt je man. Matt is een Texaanse troubadour die met liefde zijn eigen songs schrijft, zingt over zijn ‘home state’ en zichzelf begeleidt op gitaar. Winnaar van onder meer het ‘Telleride Bluegrass’ Festival en van de Texas Music Awards in de categorie singer-songwriter. Hij wordt algemeen geprezen om zijn teksten en zingt met een indringende stem op ingetogen wijze. Hij brengt sfeervolle, gedragen folk/country nummers, om die nu en dan af te wisselen met opeens werkelijk fantastische uptempo nummers, type Rock´n Roll.
Op zijn laatstverschenen album ´Best Beasts´ staat onder meer de wiegende country ballad ´K&W´ waarin hij een duet zingt met zangeres Kelley Mickwee, met haar intieme country stem. Maar of dit nu de naam is van de tweede helft van het duo? Op andere nummers van deze laatste CD horen we de hemelse achtergrondzang van BettySoo. Zij is een Koreaans-Texaanse Amerikaanse en heeft onder meer samengespeeld met Eliza Gilkyson, een naam onder de Amergangers niet onbekend. Het blijft dus nog even spannend met wie Matt zal komen, maar reken maar dat er mooie ballads zullen klinken.
Door Hans Heringa
Kracht. Dat is het eerste woord dat in me opkomt als ik aan Mattanja Joy Bradley denk. Bijzonder veelzijdige kracht: ze is sterk en zacht, onbevangen en doorleefd, zelfverzekerd en ontroerend. Dit resulteert in een minstens zo veelzijdige muzikaliteit. Ze is bluesy, ze heeft soul, ze kan rocken en ze heeft roll. Met haar trefzekere stem kan ze moeiteloos bewegen van Janis Joplin naar Amy Winehouse en Dusty Springfield. Tel daarbij op haar grenzeloze lef en rijke verbeeldingskracht en je komt uit op een stevige mix die steevast tot avontuurlijke optredens leidt.
Mattanja timmert al jaren flink aan de weg en heeft het nodige op haar naam staan. Zo werd ze uitgeroepen tot ‘3FM Serious Talent’, won ze de ’Dutch Blues Awards’ als beste vocalist en bracht ze vijf albums uit met de band ‘Bradley’s Circus’. In 2013 bracht ze haar solodebuut uit. In 2020 hoopt ze haar tweede album te kunnen laten verschijnen, want na een grote trektocht door Amerika barst ze van de nieuwe liedjes.
Mattanja neemt (naast haar hond Opa) ‘The Outsiders’ mee naar Amen. Een groep muzikale vrienden waarvan in ieder geval één naam zeker is: Jeroen Kant. Deze originele singer-songwriter en vurige gitarist zal met zijn rauw organische sound een interessante rand geven aan het muzikale avontuur dat we gaan beleven. Maak je klaar voor een eigenzinnig concert met een stevige ‘bite’.
Door Ineke Touwen
“Wie van jullie is voor het eerst in De Amer?”, vraagt de stalmeester van de dag. Bij uitzondering gaat er een beetje beschroomd een vingertje omhoog van een nieuweling. De rest van de meute die deze middag voor Iain Matthews is aangeschoven, kan zijn tekst wel dromen: ”Geen kauwgum, telefoons echt uit, drie sets, twee pauzes, gehaktballen.“ Matthews is dan ook één van de oudgedienden van de Amer troubadours. Onsterfelijk geworden op Amers’ niveau met onder meer Ad Vanderveen en Eliza Gilkyson. In 2002 schrijft Ab (Sligter, red.) : “Attentie, Attentie! Zojuist belt Iain Matthews met het grote nieuws dat hij eind 2002 een box met 5 cd’s op de markt gaat brengen. Hij vraagt vriendelijk of hij dit totaal oeuvre ook in De Amer mag presenteren.” Iain en De Amer, ze horen gewoon bij elkaar.
De man is een ‘legend in our time’, schrijft John Tobler in 1996 in zijn voorwoord over Matthews Southern Comfort en Second Spring. We zijn inmiddels decennia later en veel mooie muziek verder. Dat ’Southern Comfort’ was overigens een toevalstreffer en dateert van zijn eerste solo LP, de titel was van een song van Sylvia Tyson. Matthews heeft na die eerste LP een fenomenaal aantal LP’s en aanverwante zaken uitgebracht. Zijn nieuwste verscheen voorjaar 2020 met de bijbehorende tour: ‘50 years of Matthews Southern Comfort - A simple History’. Welke lovende en wervelende woorden moet je daar nog aan wijden…
Door Hans Heringa
Zoals met veel muzikanten het geval is, werd de Brabantse John Verhoeven, bekend als Mercy John, sterk beïnvloed door zijn roots. Als kind, uitkijkend over de landerijen en spelend in de bossen, was de grote boze wereld ver weg.
Mercy John is een sensatie in de Nederlandse americana en booming. Het uitvoerig bejubelde debuut ‘This Ain’t New York’ opende vele deuren voor de nuchtere songwriter, zoals diverse grote festivaloptredens en een tour met JW Roy en Danny Vera. Even leek het allemaal wat té snel te gaan, bleek de eindeloze energie en drive toch eindig te zijn en kwam de zanger zichzelf en al zijn angsten tegen. Maar voorjaar 2019 heeft Mercy John een tweede album uitgebracht. Hij herpakte zichzelf met ‘Let it Go Easy’. Het album werd jubelend ontvangen en het regende sterren in de recensies in dag- en muziekbladen. De americana invloeden zijn gebleven, maar de sound is op dit album wat rauwer en de songs soms steviger.
De droom van John Verhoeven om een recensie in Oor te krijgen, kan hij van zijn bucketlist strepen. Hij heeft hem, en wat voor een. Willem Jongeneelen schrijft: "Zijn akoestische spel, die gierende gitaren, dat altijd strakke tempo, die grootse dynamiek, die warme stem, die meehuilende lapsteel en als schouder dienstdoende Hammond, die oprechtheid in zijn woorden vol zelfkritiek - het is om te janken zo mooi."
Door Ria Pronk
Jazz in De Amer?! Kan dat? Ja zeker! Bij De Amer gaat het altijd om kwaliteitsmuziek en als we het over Montis, Goudsmit & Directie hebben, dan praat je over Nederlandse kwaliteit van de bovenste plank. Swingende en dansbare soul-jazz is een voorliefde die Montis, Goudsmit & Directie delen. Hammondbeest Frank Montis begrijpt deze muziek als geen ander en komt op sessies regelmatig de heren Goudsmit & Directie tegen. Het blijkt een killercombi. Met zijn ontembare energie en gevoel voor groove toont Anton Goudsmit zich de perfecte gitarist voor deze formatie. Cyril Directie stookt vanachter de drums het vuurtje nog wat harder op, zodat het live alle kanten op gaat: klassiekers van Grant Green, The Meters en John Scofield worden afgewisseld met eigen composities en jams. Zolang het maar swingt.
Frank Montis is geen onbekende in de Nederlandse soul & jazz scene. Met zijn band DelMontis toert hij regelmatig door het land. Daarnaast was hij actief als zanger/toetsenist van de succesvolle formatie Gare du Nord. Anton Goudsmit behoeft nauwelijks introductie. Jarenlang bestormde hij energiek en inventief (inter)nationale podia met New Cool Collective en de Ploctones. Drummer Cyril Directie is ook geen onbekende. Hij speelde o.a. met de Dulfers, New Cool Collective, Kane, The Postmen en hij gaf ooit zelfs drumles bij DWDD.
Een concert voor de liefhebber en voor iedereen die een keer uit zijn blues/americana comfortzone wil.
Door Ria Pronk
In de jaren tachtig en negentig veroverde Neal Black (geboren in Texas, USA) zijn plaats in de Amerikaanse bluesscene. Hij kwam toeren in Europa en dat beviel hem zo goed dat hij in 2004 verhuisde naar Europa, Frankrijk. Sindsdien gaat hij nog regelmatig terug naar de USA voor optredens en als producer, songschrijver en gitarist voor andere artiesten. Naast Neal zijn ook The Healers allemaal Amerikanen die in Europa wonen.
Neal heeft een donkere doorleefde stem en speelt op zijn Gibson heel vette en snedige solo's. De band bestaat uit bas, drums, hammond/piano en mond harmonica. Het genre is (texas)blues, country-blues tot gospel. En de teksten variëren van (maatschappij) kritisch tot gevoelig. Neal is een storyteller pur sang met vaak donkere verhalen en occulte thema’s. Hij maakt rauwe blues van de bovenste plank.
Neal is een actief man. Hij speelde in allerlei voorprogramma’s zoals voor RV, Fabulous Thunderbirds, Leon Russell en Paul Butterfield. Hij werkte samen met ontelbare muzikanten waaronder Poppa Chubby en Blues Conspiracy. En hij maakte vele albums, steevast met goede recensies. Iemand omschreef hem als: “The master of high voltage Texas boogie.” Zijn nieuwste album verscheen juni 2020: ‘Little Boom Boom Boom’.
Wij zijn blij verrast Neal en zijn band te hebben kunnen strikken voor een optreden in De Amer.
Door Roelf Rozema
Mijn hart maakt een sprongetje: Marien Dorleijn keert terug in De Amer. Mijn gedachten gaan naar een zonovergoten middag in de lente van 2011. Ik zit op een kruk van de achterste rij met in mijn rug een stalraampje waar het groengele voorjaarslicht overdadig door naar binnen stroomt. De muziek begint en zuigt me vanaf de eerste tonen in een ijl maar trefzeker universum van klanken en ritmes. Het universum van de indieband ‘Moss’ met Marien als organisch bezeten frontman. Die middag was een tintelende droom die me optilde en vele muzikale kilometers verderop weer neervlijde, een nieuwe trilling rijker.
En nu, een kleine tien jaar later, komt de man die dergelijke ervaringen te weeg kan brengen weer naar De Amer. In het gezelschap van Marzio Scholten dit keer. Samen ‘Opera Alaska’. Marzio kende ik nog niet, maar na wat surfen langs de projecten die hij deed in de instrumentale muziekscene ben ik onder de indruk. Wat ontzettend fijn dat deze twee ‘open geesten’ elkaar bij toeval tegen het lijf liepen in de IKEA (want zo ging het) en samen muziek zijn gaan maken. Delicate muziek met speelse indieklanken, dansbare grooves en dromerige melodieën.
Hun concert belooft een muzikale proeverij te worden met subtiele nieuwe smaaksensaties. Denk aan ambachtelijk gemaakte macarons met onverwachte hints van wasabi die al je zinnen prikkelen. Fijnproevers en avonturiers kunnen zich blind inschrijven.
Door Ineke Touwen
Deze tijd heeft introverte mensen nodig. Mensen die de voorkeur geven aan luisteren boven praten. Mensen die naar binnen gaan en nieuwe dingen creëren. Mensen die laten zien hoe er naast sociale drukte ook ruimte mag (moet) zijn om alleen te zijn. Mensen die stilte, rust en wijsheid te bieden hebben. Mensen die daarin volkomen zichzelf zijn. Otis Gibbs is zo iemand. Vol vanzelfsprekend vertrouwen geeft hij de wereld zijn verhalen en dat op hele mooie melodieën.
Het laat zich raden wat Gibbs op zijn vijftigste verjaardag deed toen zijn vrienden vroegen of er ook een feestje kwam. Hij gaf geen feestje. Of althans: niet voor een grote groep mensen. Hij organiseerde een feestje voor zichzelf. In zijn huiskamer nam hij een album op. Naar eigen zeggen (en er is geen enkele reden hem daarin tegen te spreken) het beste wat hij tot nu toe maakte: ‘Mount Renraw’. Een franjeloze, hoogst persoonlijk langspeler met fascinerende verhalen die alleen Gibbs kan vertellen.
Want verhalen vertellen dat kan hij. Gibbs is een meester verhalenverteller. Hij maakt ieder concert tot een belevenis op zich. Een belevenis die begint met zijn grofkorrelige stem die heerlijk contrasteert met zijn uiterst melodieuze liedjes. En die compleet gemaakt wordt door zijn krachtige performance en de bijzondere, vaak hilarische verhalen die hij tussendoor vertelt.
Om deze man kun je niet heen. Otis Gibbs is gewoon genieten.
Door Ineke Touwen
Paul de Munnik behoort als performer, chansonnier en tekstdichter tot de top van Nederland. Twintig jaar lang vormde hij met Thomas Acda het succesvolle duo Acda & De Munnik. Inmiddels heeft hij alweer meerdere soloalbums uitgebracht met muziek die varieert van uitgesproken pop, rock, Westcoast, New Orleans-achtige groove, soul en blues tot chanson en het theaterlied.
Naast zijn eigen liedjes, brengt Paul graag nummers van mensen die hij bewondert: “Ik probeer bij elke nieuwe cyclus van liedjes die ik maak altijd een nummer te vertalen waar je eigenlijk maar beter van af kunt blijven. Eén keer in de zoveel tijd moet de fakkel van het betere lied brandend gehouden worden.” Zijn laatste wapenfeit is een bewerking van Joni Mitchel’s ‘A case of you’, in Paul’s woorden: ‘Vat van jou’. Dit lied is één van de liederen die hij mee zal nemen naar De Amer. Verder onthult hij dat het een optreden wordt in het kader van ‘inspiratie’: “Het wordt een ode aan hen die ons voorgingen. Naast een dwarsdoorsnede van mijn eigen werk, zowel oud als nieuw, zal ik op de schouders van reuzen gaan staan en het werk brengen waar ik schatplichtig aan ben.”
Naast zijn stem en zijn liedjes, neemt Paul zijn gitaar, zijn pianohanden en een duo-muzikant mee. Alles wat er nodig is om er een uniek en machtig mooi kampvuurtje van te maken op de Amer deel.
Door Ineke Touwen
Wie kent ze niet. En nu voor het eerst in De Amer. In 2020 staan Peter de Haan en Frank den Hollander veertig jaar samen op het toneel. Begonnen als straatzangerduo ‘Pé Daalemmer & Rooie Rinus’. Via uitstapjes naar ‘De Bende van Baflo Bill’ en ‘Voorheen De Bende’, nu sinds een jaar of tien gewoon weer lekker kortweg als Pé & Rinus.
De afgelopen jaren waren hectisch, zowel in hun persoonlijke leven als muzikaal. Nu denken ze na over een passende viering van 40 jaar vriendschap en muziek. Ze kijken terug op hun carrière, lachen weer eens om die ouwe en soms achterhaalde teksten, en bedenken wat nu, anno 2020, goede onderwerpen zouden zijn om over te zingen.
Pé & Rinus gaan de podia van de grote theaters weer beklimmen. Daarvóór willen ze de stramheid even van zich afspelen in een aantal mooie cafés en dorpshuizen. Het publiek kan voor het eerst kennismaken met nieuw materiaal, dat natuurlijk wordt afgewisseld met kneiters van hits. En doar hebben Pé & Rinus best veul zin aan: want zodra Peter en Frank weer samen lekker muziek kunnen maken, spat de lol van het podium!
Door Gitty Mulder
Peter Karp, veelzijdig singer, songwriter en storyteller uit Tennessee. Hij komt uit de clubscene van New York (art- blues- punk). Een begenadigd slide gitaar speler maar kan ook aardig uit de voeten met keyboard, piano en uiteraard gitaar.
Karp start zijn werkzame leven in de filmindustrie. Hij keert in de jaren negentig terug in de muziekscene met de band ‘Peter Karp and the Roadshow‘. Dat resulteert in een live album in 2000. In 2003 neemt hij een album op met Mick Taylor, vroegere gitarist van de Rolling Stones die de gitaar tracks voor zijn rekening neemt. De Roadshow Band gaat dan op tournee. In die tijd werd de band gevormd door bekende namen als Jim Ehinger (keyboards), Daniel Pagdon (bas), Dennis Gruenling (harmonica), Paul Hernandez Unsworth (drums) en Dave Keyes (piano).
Door trieste familieomstandigheden gedwongen neemt hij in 2008 een tijd afstand van de muziekwereld. Hij pakt daarna de draad weer op. Tijdens het Ottawa Bluesfestival ontmoet hij de Canadese zangeres Sue Foley. Dat leidt tot de productie van een tweetal albums. Het eerste album, ‘He Said She Said’, brengt het tot de tiende plaats in de Billboard Blues Album Chart. Karp levert ook daarna een serie voortreffelijke albums af. In 2018 was hij voor het eerst in De Amer. Mooi hem komend jaar weer terug te zien, deze veelzijdige man in muziek en tekst.
Door Hans Heringa
In 2018 dook Pieternel op in De Amer met Leoni Jansen. Leoni Jansen heeft een neus voor talent. Vrijwel iedereen die zij meeneemt, zien we daarna solo op ons podium. Pieternel viel op door haar countrygeluid. “Echt iets voor De Amer”, hoorde ik de programmeurs fluisteren. Deze avontuurlijke ‘Nashville-girl’ uit Amsterdam verlegt de grenzen van het genre op een onverwachte manier.
Natuurlijk speelt Pieternel gitaar, maar ze geeft haar eigen draai aan de geliefde sound uit Music City. Verwacht intieme en akoestische songs over groei, geliefden en het lonkende avontuur. Want ja, het maken van haar nieuwe album in Nashville en New York City was een groot avontuur! Tijdens haar verblijf in deze twee Amerikaanse steden ontdekte ze haar liefde voor folk en country, gecombineerd met een vleug pop. Haar zang en melodische stijl laten dan ook invloeden horen van namen als First Aid Kit, Douwe Bob, Bonnie Raitt, Lucius en Chris Stapleton.
De Amsterdamse performing artist ging aan de slag met eigen muziek en nummers tijdens haar opleiding aan het conservatorium en later de kleinkunstacademie. Pieternel legde hier een sterke muzikale basis en ontwikkelde een flinke portie zelfvertrouwen op het podium tijdens het toeren door Nederland met meerdere, eigen muziektheaterproducties. ‘Saddle up your horse’ en zet koers richting Amen.
Door Ria Pronk
Ralph de Jongh is een vaste waarde voor De Amer. Concerten om naar uit te kijken. De zeer productieve Ralph, heeft maar liefst vijf nieuwe albums uitgebracht in 2020. En we nemen ook nog maar even ‘Roadtrippin 4ology’ mee, van eind 2019. Inderdaad, een 4cd-album. Dus we gaan veel nieuw werk live horen.
Ralph, hij behoeft eigenlijk geen nadere uitleg. Hij heeft zo vaak opgetreden in De Amer. Kind aan huis is hij. Stampend, kreunend, schreeuwend, zwetend. Een gedreven mens, een man met een missie.
Zijn middagoptreden zal zijn met Ewa Pepper. Ewa, geboren in Polen, nu wonende in Amsterdam, is een klassiek geschoolde violiste, met een hele staat van dienst. Heeft o.a. jaren gespeeld met de Australische band ‘Loonaloop’. Tijdens haar studie had ze al als specialisatie improvisatie. Ze is van vele markten thuis en heeft, op een gepassioneerde manier, haar weg gevonden in funk, blues en soul. Ook het meer ingetogen werk komt aan bod. En het is bijzonder dat Ralph en Ewa elkaar gevonden hebben, één al passie en zeker niet standaard.
Het avondoptreden zal zijn: Ralph, met band. Uit welke personen de band zal bestaan, tja, dat gaan we zien. Hij haalt de band, zoals wel vaker, op het laatste moment bij elkaar. We laten ons verrassen, het komt en is altijd goed!
Door Roelf Rozema
Met Ricky Koole (1972) betreedt een veelzijdig talent het Amer podium. Natuurlijk staat ze daar op de eerste plaats als de geweldige zangeres die ze is. Maar er is ook de actrice Ricky Koole. Ze speelde in meerdere theatervoorstellingen, tv-series en films, waaronder de vrouwelijke hoofdrol in ‘Sonny Boy’. In 2018 bracht ze een boek uit: ‘Toen kende ik de wereld nog niet’, gedachten van een kleuter, met eigen illustraties. Dan is Ricky Koole bij NH Radio presentatrice van haar eigen programma ‘Ricky op Zondag’. En we zijn er nog niet, want sinds 2012 organiseert ze ook diensten voor ongelovigen in de Rode Hoed in Amsterdam. Terug naar de muziek. Dan komen zeven cd’s voorbij, solovoorstellingen en ook tournees langs de theaters met partner Leo Blokhuis. Dat samenspel leverde een aantal verzamel cd’s op onder de noemer ‘Songs we shouldn’t forget’.
Naar Amen komt Koole samen met de band Ocobar. Ocobar bestaat uit Cock van Vuuren (gitaren) en de broers Rob Wijtman (drums en percussie) en Bart Wijtman (bas en piano). De formatie was huisband van het sportprogramma Holland Sport en reisde samen met Wilfried de Jong langs de theaters. Ocobar was daarnaast te zien in een aantal voorstellingen van Freek de Jonge.
Ricky Koole en Ocobar staan garant voor een gloedvol optreden waarin ze een repertoire van pareltjes uit de muziekgeschiedenis zullen brengen, aangevuld met eigen nummers.
Door Roelof Hoekman
Als dochter van Craig Reid (The Proclaimers) krijgt Roseanne (1993) de liefde voor muziek met de paplepel ingegoten. Toch is haar moeder degene van wie ze, op haar twaalfde jaar, de eerste drie gitaarakkoorden leert. Een concert van Martha Wainwright vormt vervolgens de aanzet om zelf songs te componeren. Dit komt uiteindelijk in een stroomversnelling als ze enkele jaren geleden het jaarlijkse songwriter kamp van Americana-legende Steve Earle bezoekt. Sindsdien is Earle een groot fan van haar. Hij zingt zelfs mee op haar lovend ontvangen debuutalbum ‘Trails’ (2019).
Reid mag dan uit Schotland komen, haar muziek is diep geworteld in de Amerikaanse rootsmuziek. Invloeden variëren van (stokoude) folk en country tot Americana, jazz, blues en rootssongs met een soulinjectie. Haar stem heeft een prachtig doorleefde kraak en haar liedjes hebben een authentiek breekbare melancholie die ‘van haar’ is. Ze brengt haar verhalende liedjes ingetogen, haast timide en zonder opsmuk. Roseanne Reid is echt. Ze is een ontdekking, en het speciale stempel van Jan meer dan waard.
Door Ineke Touwen
In Amen kennen wij Saartje vooral als vaste begeleider van Spinvis en meer en meer kwam daarmee haar veelzijdigheid naar voren. Ze is zangeres, theatermaker en opgeleid als klassiek celliste. Gaandeweg ontdekt ze haar eigen stem en schrijftalent. Ze schrijft verhalen en muziek voor volwassenen en kinderen. Ze heeft onder meer samengewerkt met Orkater, het Rosa Ensemble en ze heeft opgetreden met Simon Vinkenoog, Izaline Calister, Wende Snijders, Alex Roeka en Jeroen Zijlstra.
Dit seizoen komt Saartje solo met een nieuw programma waarin ze voortborduurt op Walla Kristalla, een project samen met Spinvis. Ze verzamelt liedjes en oude melodieën uit allerlei landen, die zij tot eigen composities verwerkt. Het zijn liedjes die, zoals ze zelf zegt, “het leven kleuren en tot de verbeelding spreken”.
Onze hedendaagse multiculturele samenleving inspireerde Saartje tot een zoektocht naar oude liedjes die in verschillende landen en tradities een belangrijke rol hebben gespeeld. Virtuoos bespeelt ze de cello en ze liet ons op het Amerpodium kennismaken met een zingende zaag. Ze brengt een synthesizer mee en verbindt haar stem met akoestische en elektronische klanken.
Komma gaat over tijd, het is een pauze, de tijd staat even stil, maar er komt altijd iets na en elk verhaal is al begonnen. Deze sympathieke, veelzijdige muzikante zal nu een eigen avondvullend programma brengen. Dit belooft een mooi optreden te worden. Laat u verrassen en inspireren door Saartje van Camp.
Door Ineke Schepers
“Hier moet je ook eens naar luisteren, Sean”, sprak een vriend tot de jonge Sean Webster. Vanaf dat moment werd het luisteren naar en het spelen van blues op de gitaar een obsessie voor Webster. In Groot Brittannië richtte hij in 2003 zijn eerste eigen band op en het jaar daarop bracht hij zijn eerste album uit: ‘Coming a long time’.
The Sean Webster Band toert door Europa en de VS en doet live sessies op BBC Radio 2. Met wisselende muzikanten en onder verschillende bandnamen werkte Webster daarna gestaag verder aan zijn reputatie. In 2019 verscheen een live album ‘Three Nights Live’, waarop vooral nummers te vinden zijn van de eerder, met zeer veel enthousiasme ontvangen albums.
Sean Webster is een inspirerende gitarist en zanger met een grote reputatie in de Britse blues- en bluesrockscene. Hij heeft zich vooral laten inspireren door Albert King, Mark Knopfler, Stevie Ray Vaughan, Eric Clapton en Albert Collins. Webster is geen bluespurist of trendvolger, hij ontwikkelt zich voortdurend door te creëren binnen, maar soms ook net buiten de blueskaders. Sean neemt het publiek mee in zijn creaties en het publiek inspireert hem. Welke muzikanten hem zullen omringen is nog een verrassing, maar dat ze kwaliteit zullen brengen is zeker. Dit concert kan niet anders dan een topbelevenis worden.
Door Ria Pronk
Erik de Jong groeit op in een muzikale omgeving. Zijn moeder speelt hawaï gitaar en ukelele en zijn vader gitaar. Op vijftienjarige leeftijd, in 1976, wordt De Jong het jongste bandlid in de punkband van zijn broer, ’Blitzkrieg’ en later ‘The Duds’. Hij speelt ook in de Utrechtse bands ‘Hi Jinx’ en ‘Judy Nylon’. Een vast instrument bespeelt De Jong niet. Als de drummer niet kan, mag hij drummen en als de bassist niet kan, mag hij bassen. Later gaat De Jong naar het conservatorium om slagwerk te studeren. Als hij tot de ontdekking komt niet echt een instrumentalist te zijn, stapt hij over op de richting arrangement en compositie. Hij raakt verslingerd aan elektronica en drumcomputers en doet opdrachten voor films en documentaires.
Begin 2007 kreeg hij tijdens het Noorderslag festival de Popprijs. In 2010 won Spinvis de Johnny van Doornprijs omdat hij volgens de jury met zijn teksten en muziek een “prachtig muzikaal, talig en poëtisch oeuvre” heeft opgebouwd.
De volgende woorden komen van een groot liefhebber van Spinvis waaraan ik vroeg wat Spinvis zo bijzonder maakt: “Hij maakt rijk gearrangeerde muziek met daarin gekke combinaties van woorden en onverwachte wendingen in zijn verhaaltjes.” Dichter, zanger en muzikant komen samen. Poëtisch beeldende liedjes, dromerige teksten, samengebald in weemoedige luisterliedjes. In de huiselijke setting van De Amer voelt hij zich als een (Spin)vis in het water.
Door Gitty Mulder
Het was een ‘family affair’. Zijn vader Mario voedde hem met gevoel voor de blues. Stef Paglia, een Belg en vanaf zijn twaalfde verknocht aan de gitaar. Mocht de naam Stef Paglia en zijn trio je niet meteen bekend in de oren klinken, denk dan even aan The BluesBones, winnaars van de Belgische Blues Challenge 2016. Juist, vandaar zijn roem dus.
De andere twee van dit trio zijn Joel Purkess (drums) en Geert Schuurman (bas). Hun spelplezier spat er van af. Ze vertolken groovy bluesrock, blues van het type ‘lekker in het gevoel liggend’, blues waar je blij van wordt. Ze brengen een mix van eigen nummers en werk van anderen. Zie het trio maar als de crème de la crème van The BluesBones.
Stef is een virtuoos op de snaren zoals met een lekkere vette pot slide gitaar à la Hendrix in diens nummer ‘Freedom’. Denk verder maar Led Zeppelin om je een idee te geven. Maar dan zijn de grenzen tussen blues, rock en zelfs hardrock allang vervaagd. Hij voldoet aan het vaste verwachtingspatroon van de blues liefhebber, de vaste stijlfiguren zoals lange solo’s en blues schema’s. Een purist zou als manco kunnen opmerken dat hij de diepgang een beetje mist, anderen beschouwen dat juist als een pré. Gewoon maar een dagdeel in De Amer lekker ontspannen blues consumeren.
Door Hans Heringa
Stephanie Struijk is een singer-songwriter die al jong begon met muziek. Ze doorliep de rockacademie in Tilburg en in 2005 debuteerde ze met het album ‘Away From Here’, toen nog onder de artiestennaam Stevie Ann. Dit album levert haar een Zilveren harp op. Meerdere albums volgden en in 2016 schreef ze met Daniël Lohues tijdens een roadtrip door de VS haar eerste album in het Nederlands onder haar eigen naam Stephanie Struijk.
Eva De Roovere studeerde bij Studio Herman Teirlinck en de Jazz Studio Tritonus in Antwerpen. In 2006 kwam haar eerste soloalbum ‘De Jager’ uit, met de single ‘Fantastig toch’. In 2011 verscheen de derde cd ‘Mijn Huis’, waarop o.a. een duet staat met Thé Lau, 'Rechttoe en Frontaal'. In 2015 nam ze in Los Angeles haar Engelstalige debuut-cd op ‘Chanticleer’. Hierop mengt ze stijlen van folk tot de hedendaagse rock en jazz.
Stephanie en Eva ontmoetten elkaar eind 2018 tijdens een optreden in de Bourlaschouwburg in Antwerpen. Daar bleek dat ze naast het zingen en schrijven ook een internationaal avontuur delen... Hun gezamenlijk programma heeft als titel: ‘Overal kom ik thuis’. Een programma vol heerlijk songs (in het Nederlands) en verhalen over muzikant zijn, onderweg zijn, reizen in het hoofd en dromen over verre horizonten. Met nieuwe songs en een kruisbestuiving bij elkaars liedjes. Deze twee getalenteerde meiden in Amen, dat gaat iets moois opleveren!
Door Gitty Mulder
Sugar Queen, de Amerikaanse zangeres Michele Denise, treedt internationaal op met ‘The Straight Blues Band’. Een Belgische/Nederlandse band bestaand uit Ronald Burssens (bas), Andy Aerts (gitaar), Jean Raven (gitaar), Wim Heirbaut (harmonica) en Dominique Christiens (drums). Ze brengen een breed palet aan emoties en stijlen: blues, soul en jazz. Op de klippen gelopen liefdes, onrecht, successen en mislukkingen zijn de brandstof voor hun oprechte blues.
Sugar Queen groeide op met de muziek van BB King, Mahalia Jackson, Charlie Pride en Gershwin. Een studiebeurs klassieke piano bracht haar in de gelegenheid op te treden in kleine theaters, jazzclubs en bij gospelkoren. Als bandleider/vocalist van diverse gospel- en klassieke koren trok ze door de Verenigde Staten, wat haar uiteindelijk naar Azië bracht. Daar speelde ze in diverse blues-, jazz- en rockbands. Als haar grootste voorbeelden noemt ze Ella Fitzgerald, Doris Day, Sarah Vaughan, Etta James en Koko Taylor.
Een deel van de Straight Blues Band stond in 2013 op ‘Culemborg Blues’. Burssens, Aerts en Christens maakten deel uit van ‘The BluesBones’. Raven en Heirbout maken de band compleet. Met hun gedreven en emotionele stijl weten zij het publiek steeds opnieuw te raken. Een aanrader voor de echte liefhebber van de blues.
Door Jakob Cats
Met SUSTO heeft De Amer een fantastische nieuwe aanwinst weten binnen te halen. Het prachtige melancholieke stemgeluid van deze Amerikaanse muziekkunstenaar & band laat je op het puntje van je stoel zitten. Hun muziek laat zich nog het beste omschrijven als ontspannen seventies-countryrock met avontuurlijke uitstapjes richting grunge en elektronica.
SUSTO is het geesteskind van singer-songwriter Justin Osborno (1987) uit Charleston, South Carolina. De oorsprong van SUSTO gaat terug naar 2013 toen Justin het grootste deel van dat jaar in Cuba doorbracht vanwege zijn studie antropologie. Daar raakte hij de voortdurende druk kwijt die hij voelde met zijn voorgaande band ‘Sequoyah Prep School’. Hij was alsmaar bezig om een nieuwe platendeal te krijgen of een booking agent te vinden. Zijn Cubaanse vrienden hebben hem weten over te halen om de draad van het muziek maken toch weer op te pakken. SUSTO is een Spaanse uitdrukking voor een staat van zijn waarbij lichaam en ziel gescheiden worden. Treffend ook voor het afscheid van zijn eigen christelijke opvoeding.
SUSTO heeft in Nederland inmiddels meerdere keren opgetreden, onder ander in Paradiso en het Der Aa-theater. Het laatste album ‘Ever since I lost my mind’ (2019) gaat over het vinden van je plaats in het leven en wat je bijdraagt aan de wereld. We gaan ongetwijfeld een heel aantal prachtige nummers van dit album horen. Er wacht ons met dit concert een belevenis om niet te missen.
Door Ton Kiesewetter
Bas Schröder (zang en gitaar), Gijs van Veldhuizen (gitaar en zang), Bastiaan Sligter (bas en zang), Sebastiaan Wiering (toetsen en percussie) en Daniël de Jong (drums) vormen samen Swinder (Gronings voor ‘zwerver’). De vriendenband is ooit als grap begonnen, maar inmiddels zijn ze een gerenommeerde band. Met nummers als ‘Noar Stad’ en ‘Twijde Hans’ leveren ze degelijke popsongs met een kop en een staart.
Na het verschijnen van hun debuutalbum in 2015 volgde een periode van bezinning. Mei 2019 verscheen hun tweede album ‘Nosk’, geproduceerd door Tim Knol. Zowel muzikaal als tekstueel gaan de jongens dieper dan eerder. Thema’s als eenzaamheid, liefde, vastklampen en loslaten komen aan bod in liedjes die variëren van Beatlesque en sobere folk tot uitbundig gearrangeerde tekstcollages. Met bijdragen van de blazers en strijkers van het Noordpoolorkest leveren ze een prachtig stuk muzikaal werk af. De Groningstalige teksten kwamen tot stand met behulp van in kringloopwinkels verzamelde Groningse dichtbundels en maken de songs compleet. Het Dagblad van het Noorden schreef: “Met Nosk bewijst Swinder dat het Gronings prima gedijt op rootsmuziek die enige avontuurlijke klanken niet schuwt. Grotendeels kalmpjes aan. Lekker sfeervol. Zonder tekstueel te verdwijnen in nostalgie of een overdaad aan melancholie.”
Deze prachtige Groningse band staat te popelen om weer op toer te gaan. Bij hun zwerftocht zullen ze ook Amen aan doen. Voor een concert met een ‘golden raand’.
Door Jakob Cats
Tangarine, de tweeling Arnout en Sander Brinks uit Assen. Op hun 12e begonnen de broers met het componeren en schrijven van liedjes, beïnvloed door hun helden, Simon and Garfunkel en Bob Dylan. Omdat ze geen boekingsbureau en platenlabel konden vinden die met hun aan de slag wilde, besloten ze alles zelf maar te gaan doen.
Net als bij veel Amerikaanse zangers waren hun eerste optredens in de kerk. Ze moesten wel eerst de liedteksten door de kerkenraad laten beoordelen. Toen beide broers werkeloos werden, stopten ze alle tijd en energie in hun muzikale carrière en kwam de doorbraak. Ze brachten een aantal platen uit en traden op met hun band Tangarine and Friends. Stad en land in Noordoost Nederland reisden ze af om op te kunnen treden, soms organiseerden ze zelf hun optredens.
Dit harde werken werd beloond met de eerste successen, o.a. in 2011 optreden in het voorprogramma van Tim Knol. Hier kwamen ze in contact met toetsenist Matthijs van Duivenvoorde. Hij zetten hen op het spoor van Excelsior records. Daarna ging het snel, ze werden huisband in ‘De Wereld Draait Door’. In 2016 werkten ze samen met de Amerikaanse band Calexio. Het album ‘There and Back’ leverde goede recensies op wat leidde tot veel optredens en een toer langs de theaters.
De gebroeders Brink (Tangarine), ze komen weer!
Door Jakob Cats
“Als er nog één keer iemand over Gerard Reve begint, pleegt Marc zelfmoord.” Sommige mensen laten zich moeilijk in een hokje stoppen. Marc van Holst van The Avonden is er één van. Wars van clichés, haat stereotypen, maar is van dwarse puber nu een aardige jongen geworden die bezoek een kopje koffie geeft en interviewers antwoordt.
Marc groeide op in Noordwijk. Naast de geweldige vrijheid die hij genoot, werd hij ook eenzaam en depressief. Dit leidde tot opname via de GGZ. “Ik moest eindelijk eens van de drank af”, zo omschrijft hij deze periode in zijn leven. Hij rekent met deze periode af door nummers als ‘Laat de kerken Branden’. Proza schrijven, het werken met taal, dat is zijn liefde. Naast de boosheid, het afrekenen, is er ook de liefde, magische liefdesliedjes komen uit zijn pen.
De recensies van het album ‘Wat Een Cirkel Is’ (2018) waren lovend. De Volkskrant: “De mooiste Nederlandstalige plaat van 2018 is van The Avonden.” Trouw: “Ook Lou Reed waart rond en Spinvis zou zich tevreden op de schouder hebben geklopt als hij ‘Zacht, rood licht’ had geschreven.” Oor: “Een verdekt opgesteld meesterwerkje.”
The Avonden, met naast Marc van Holst (op elektrische gitaar, zang en toetsen), Jan Pieter van Weel (basgitaar), Mark van Rijnberk (gitaar) en Ineke Duivenvoorde (drums), zijn niet nieuw in De Amer, eerder stonden ze hier ook al, met groot succes.
Door Jakob Cats
Ik moest even mijn verzameling programmaboekjes raadplegen om te zien wanneer The BluesBones, in figuurlijke zin, De Amer plat speelden. Het was februari 2017 en het was koud, maar binnen brandde het bluesvuur als nooit tevoren. Het repertoire van The BluesBones beweegt van stevige swamp bluesrock, naar gevoelige bluesballads, echte kost voor de ware bluesfan.
De band uit België, rond zanger Nico de Cock werd opgericht in 2011 en won in 2012 de publieksprijs tijdens de Belgische editie van de Blues Challenge. In dat jaar kwam ook het debuutalbum ‘Voodoo Guitar’ uit, dat zowel in het thuisland alsook internationaal enthousiast werd ontvangen. In 2013 werd een livealbum opgenomen, want dit is vooral een band die je live moet meemaken. Dat charisma vangen op een album is een lastige zaak, maar dat lukte aardig. Een tweede livealbum zag het levenslicht in 2016 en in datzelfde jaar behaalde de band de tweede plaats bij de ’ Europese Blues Challenge’. In maart 2018 werd een nieuw album uitgebracht dat in de Britse blues charts, de eerste plaats bereikte en ook hoge ogen gooide in Australië. Zo stilletjes aan winnen deze bluesmannen meer en meer terrein.
Nico de Cock heeft een geweldige band om zich heen. De jonge getalenteerde Stef Paglia is een wonderkind op de gitaar, Geert Boeckx (bas) en Jens Roelandt (drums) vormen samen een puike steady ritmesectie en de Hammond van Edwin Risbourg is onweerstaanbaar.
Door Ria Pronk
Ze lopen elkaar bij toeval in 2016 tegen het lijf op een open-mic avond in café De Koe in Amsterdam, singer-songwriters Jara Holdert uit Amsterdam en Matt Arthur uit Londen. Met toenemende belangstelling volgen ze elkaars optreden. Holdert is frontvrouw van Lewin en Arthur is onderdeel van de Arthur Brothers. Ze spreken af om een keer samen te spelen en tot hun verbazing passen hun stemmen en muziek perfect bij elkaar. Ze richten, what’s in a name, The Coo op.
Arthur noemt Holdert z’n muzikale soulmate. Dat dit geen kletspraatje is, hoor je direct. Met open mond luister ik naar hun wonderschone stemmen. In haar stem hoor ik iets van Joni Mitchell terug. De zang wijkt bij tijd en wijle af van de melodielijn en dat maakt het spannend. Arthur’s stem schuurt af en toe langs de rand, richting Bob Dylan. Ze zijn zo op elkaar afgestemd dat het lijkt alsof ze al 100 jaar samenspelen. Moeiteloos volgen stemmen en gitaren elkaar.
Hun eerste EP is net (mei 2020) uitgekomen. Vijf eigen folk- en countryliedjes, die de zachtheid van een ‘lazy summer afternoon’ hebben, maar evengoed met hun poten in de klei staan. Gitaar, een ukelele en dan die stemmen. Meer hebben ze niet nodig om een zinderend album te maken.
Gelukkig heeft De Amer ze kunnen boeken voor ze uitvliegen.
Door Josee Camfferman
Folk
https://www.youtube.com/watch?v=4m0X-E2Kkws
Na de dood van Leonard Cohen maken The Fugitives een lied voor hem: ‘No words’. Een lied met een liefdevolle cadans en subtiele harmonie waarin ze de woorden eren die er niet meer zijn en die tegelijkertijd voelbaarder zijn dan ooit. Ze bouwen een dijk, of beter, een kerk van een nummer met onbetaalbare zinnen als: “I never knew a stranger who hurt my heart better.” Het is een lied waarmee deze bijzonder goede muzikanten eens te meer bewijzen hoe je muziek en woorden tot ware kunst verheft.
Sinds 2004 trekt het Canadese folk-collectief The Fugitives in wisselende samenstelling de wereld over. Ze worden aangevoerd door Adrian Glynn en Brendan McLeod, twee begenadigde woord- en muziekkunstenaars die zich graag begeven aan de randen van de hedendaagse rootsmuziek en daar menig grens verleggen. Ze brengen eclectische en spannende muziek die zich niet makkelijk in een hokje laat stoppen. Noem het slam folk, noem het folk hop, noem het blue-grass-old-school-country.
Jan de Haan wist hun geluid ooit in één onnavolgbare zin te vangen: “De lyrische intimiteit van deze singer-songwriters (met perfect harmoniërende stemmen) mengt aangrijpende bluegrass instrumentatie, heerlijke country sentimenten en strakke pop-rockende intensiteit tot een eigenlijk altijd passend optimistisch geheel.”
Dus: heb je zin in een multi-instrumenteel optreden waar de akoestische vonken vanaf vliegen en waar de poëtische woorden van bijblijven? Schrijf je dan zonder aarzeling in voor deze muzikale verlichters.
Door Ineke Touwen
De mannen van The LSB Experience behoeven natuurlijk geen aanbeveling. De Amer barst al jarenlang uit z’n voegen als ze komen spelen. Nou, dan weet je het wel. Of je weet het niet… Zoals ik, die deze band pas kortgeleden ontdekte.
Getriggerd door hun naam, kwam ik ze op het spoor. Een naam met een speelse verwijzing naar de jaren waarin zij, en toevallig ook ik, opgroeien. Hebben ze die betekenis erin gelegd of is het toeval? LSB blijkt namelijk te staan voor de namen van de oprichters, Marcel Luntungan, Hans Sligter en Sjoerd van de Broek. Qua Experience spelen Peter Deinum en Rob Hendriks veelvuldig mee. Hoe het ook zij met die naam, de zestiger en zeventiger jaren zijn alom aanwezig in hun muziek. Ze spelen vele covers uit die tijd en hun eigen werk sluit daar naadloos op aan. Gewoon lekkere muziek, uitstekend gespeeld en fijn op elkaar afgestemd qua zang.
Eén band loopt als rode draad door het bestaan van The LSB Experience, dat zijn de Beatles. In 2019 maken ze daarom het album ‘Beatles and Beyond’. Met natuurlijk nummers van de Beatles zelf, maar ook met nummers die de afzonderlijke leden solo uitbrachten en met nummers van muzikanten die beïnvloed zijn door de bekende vier, zoals Godley & Creme, Eric Clapton en James Taylor. Nummers die zeker zullen klinken in De Amer. Ik verheug mij inmiddels zeer!
Door Josee Camfferman
Tim Knol groeide op in Hoorn, waar hij vanaf zijn tiende jaar muziek begon te maken. Lokaal maakte hij indruk met de band ‘Be Right’ waarin hij zong en speelde. In mei 2009 besloot hij zijn band vaarwel te zeggen en echt solo door te gaan. Vroeg in zijn loopbaan werden veel jongensdromen werkelijkheid: spelen op de grote podia, ontmoetingen met grote helden en het kunnen leven van zijn muziek. Zelfs in dat prille stadium zette Knol een vraagteken bij dat hele Rock’n Roll gebeuren: “Not real love, only one night stands. Is that what you call Rock’n Roll?”
“Pinkpop, Lowlands, ik stond overal. Het ging maar door. Er leek geen einde aan te komen. Toen het einde er opeens wél rigoureus was, viel ik keihard neer, plat op mijn smoel. Vanaf dat moment moest ik het zelf doen”, aldus Tim.
Knol vindt nog steeds exact dezelfde dingen belangrijk als toen hij voor het eerst in de platenkast van zijn vader rommelde. Hij stond er ook tijdens de grote succesjaren nooit alleen voor: de hechte vriendschappen, diepgewortelde liefde en natuurlijk die sweet, sweet melodies zijn altijd in de buurt gebleven. Zijn visie is haarscherp. Die sweet melodies van hem blijven telkens uit de aarde schieten. Hier kunnen wij in De Amer getuige van zijn. Tim gaat nieuw werk uitproberen alvorens dit op de plaat vast te leggen. Dat wordt smullen.
Door Gitty Mulder
Delta blues deze keer in De Amer. Inspiratie voor deze blues is de Mississippi. Tim Lothar is een must voor liefhebbers van de akoestische blues muziek. Hij is een exoot, een Deen van origine, ooit beter bekend als Tim Lothar Petersen maar op jacht naar internationale roem afgekort tot simpel Tim Lothar.
Tim is een autodidact die binnen nog geen decennium vier albums uitbracht, waaronder recentelijk ‘Stories’. Hij toerde in vele landen en won meerdere belangrijke muziekonderscheidingen zoals ‘Danish Blues Artist of the Year’ (2008). Het jaar daarop ‘Best Danish Blues Album’ voor het album ‘In for the ride’ met Peter Nande en in 2010 ‘Best Danish New Folk Act’.
Tim
kan ook aardig overweg met drumsticks, getuige zijn 25 jaar drummen in
de band
Dat nieuwe album is een persoonlijk album, waarvoor hij zelf alle nummers schreef. Met verhalen uit het echte leven. De kracht van Tim Lothar zit in de eenvoud. ‘Less is more.’
Door Hans Heringa
Tip Jar, met andere woorden: het trio Bart de Win, Arianne Knegt en Harry Hendriks. Drie ervaren en door de wol geverfde muzikanten die melodieuze rootsmuziek meenemen naar Amen.
Songwriter, accordeonist, toetsenist en conservatoriumdocent Bart de Win is in veel genres thuis, van folk tot wereldmuziek en jazz. Hij ontmoet Arianne Knegt, leadzangeres van een country- en rockabillyband. Ze nemen samen een paar duetten op, dat smaakt naar meer en zie daar, Tip Jar is geboren. Harry Hendriks vult ze in de loop der jaren aan met zijn fijne snaarinterventies (gitaar, banjo en ukelele) en het Tip Jar geluid is een feit.
Ze brengen op Amerikaanse rootsmuziek gebaseerde songs. De stemmen van Bart en Arianne kleuren goed bij elkaar wat de liedjes een extra dimensie geeft. Vooral als die liedjes een country geurtje krijgen, inclusief pedal steel guitar. Het zijn positivo’s eerste klas: “There is always a new freight train around the bend, and it will keep on rolling.” Tekst die getuigt van een optimistische, maar ook doorleefde visie op het leven, met een flinke scheut melancholie. De songs gaan over echte-mensen-dingen en liggen lekker in het gehoor. Melodieus is hier het steekwoord.
En de naam Tip Jar? Dat is de fooienpot die beginnende bands bij zich hebben als ze voor wat biertjes mogen komen spelen in de kleine zalen, dromend van succes. Weer die melancholie. Dit trio weet er wel raad mee.
Door Hans Heringa
Roots/Americana
https://www.youtube.com/watch?v=XJ_lhLAVnno&list=OLAK5uy_l3I015DSqkHJKW6STHBFCwVdzg3_iRH5c
Nieuw in de Amer: Vanessa Peters. Een prachtige singer-songwriter uit Texas USA met een warme en veelzijdige stem waarmee ze een mix van indrukwekkende ballads en goed gemaakte rocksongs brengt. Haar innemende stemgeluid combineert ze met een gouden hand van schrijven waarmee ze geen inhoudsloze liefdesliedjes schrijft maar vooral maatschappij-kritische songs met een interessant gelaagde boodschap.
Peters wordt wel vergeleken met zangeressen als Lucinda Williams, Aimee Mann, Sheryl Crow, Beth Orton en Suzanne Vega. Haar album 'Foxhole Prayers' (december 2018) ontving een viersterren recensie in MOJO en ook andere gerenommeerde muziekcritici steken hun enthousiasme niet onder stoelen of banken: "Een briljante songwriter met een literaire kwaliteit wiens liedjes vergelijkbaar zijn met korte verhalen. Ze maakte een fantastisch sociaal bewust album voor onze tijd, geleverd in inspirerende tonen." (Americana UK) “De beste singer-songwriter in haar genre." (The Dallas Observer) "Een echte dichter en een briljante songwriter." (Rootsville)
Vanessa is erg blij met haar nieuwste album ‘Mixtape’ dat op 24 april 2020 uitkwam, geproduceerd op haar onafhankelijke label Little Sandwich Music. Tot de vele hoogtepunten behoren juweeltjes zoals het meeslepende ‘You and Me’ van Tom Petty en een fijne Americana-getinte versie van America's ‘Sister Golden Hair’.
Het podium van De Amer zal Vanessa en haar verhalen passen als een jas. Maak je klaar voor een meeslepend en poëtisch concert dat nog lang zal blijven ronddwalen in je hoofd.
Door Jakob Cats
Als Vera van Heeringen uit Nederland komt, waarom kennen we haar dan niet? Vera is geboren in Den Haag, maar woont in Wales en dat laatste zou wel eens de reden kunnen zijn dat het net iets langer duurt voor zij haar entree maakt op de Nederlandse podia.
Vera is een buitengewoon veelzijdig muzikante, die door collega’s wordt bejubeld. Haar roots liggen in de keltische folk en dat wordt duidelijk in alles wat ze speelt. Haar muziek is bezield, intens, haar gitaarspel van hoog niveau. Haar laatste cd’s bevatten een verzameling van rootsy songs, waarvan Appalachenfolk en (in mindere mate) bluegrass de belangrijkste ingrediënten zijn. Grotendeels ingetogen en melancholiek, gezongen met een prettige stem. Met contrabassist Andy Seward en gitarist en mandolinespeler Dave Luke creëert ze een heerlijke mix van liedjes die stevig geworteld zijn in de Americana, overgoten met een modern sausje.
Haar live optredens zijn nu eens intiem en ingetogen, dan weer krachtig en groovy. De muziek spreekt voor zichzelf. Uitstekende flatpicking, hartverscheurende teksten en meeslepende deuntjes zijn allemaal onderdeel van de show.
Voor wie houdt van de muziek van Gillian Welch en Diana Jones is dit concert een absolute aanrader.
Door Ria Pronk
Walt Wilkins (Texas, USA) is een begenadigd songwriter. De muziek van Walt werd o.a. door grootheden als Kenny Rogers en Ricky Skaggs opgenomen. Met ‘The Mystiqueros’ creëerde Walt een Texas Hill Country supergroep. 25 jaar geleden koos hij ervoor om fulltime het pad van de muziek op te gaan. Walt heeft de hele wereld rondgereisd met zijn muziek. Het was een spirituele zoektocht, een geweldige reis, met hartverscheurende en transcendente bochten. In die tijd heeft hij negen soloplaten gemaakt, vier platen met ‘The Mighty Mystiqueros’, één met zijn vrouw Tina en nu er is een nieuw live album met zijn vriend Kevin Welch. Meer dan 100 van zijn nummers zijn opgenomen door andere artiesten.
Walt’s liedteksten, zijn warme stemgeluid en authentieke voordracht zorgen voor een luisterervaring die staat als een huis. De CD ‘Plenty’ is naar Walt’s eigen zeggen gemaakt in een geest van dankbaarheid voor het feit dat hij naar het gebied kon terugkeren waar hij opgegroeid is. Het album vol betoverende Americana liedjes getuigt op overtuigende wijze van de thuiskomst van een van Texas’ muzikaalste zonen.
Walt Wilkins heeft zich kort geleden teruggetrokken in zijn Texaanse thuishaven Hill Country. Dit is een gebied waar de zuivere lucht en de wonderschone natuur een louterende werking hebben op de menselijke aard. Het bracht hem inspiratie voor een aantal nieuwe nummers. Hier mag het Amer-publiek dus van meegenieten.
Door Jakob Cats
